Als je dagelijks met 26 groep achters werkt, in gesprek bent en een jaar lang een band opbouwt ga je vanzelf denken dat je meegaat met de tijd. Een eeuwige jeugd, zo noemt men dat ook wel eens. Nu word ik dit jaar 40, een leeftijd waarvan ik twintig jaar terugdacht dat je dan al langzaam richting het einde van een actief leven gaat. Maar toch, ik verblijf zoveel tijd tussen jonge mensen  dat ik ervan overtuigd was er nog bij te horen. Afgelopen week maakte groep 8 vrij snel, op drie momenten, korte metten met deze gedachtegang.

Na wat gedoe in de groepsapp gaf ik een les over social media. De eerste vraag was natuurlijk wat de kinderen gebruiken. Insta, snapchat, what’s app. Ik ken ze allemaal. Tot de term Roblox volgde. Nooit van gehoord! Ik durf er nog om te wedden dat u ook niet geheel bekend bent met dit online platform dus die kon ik hebben. Aan het eind van de lijst begon ik over Facebook. ‘Wat? Oh, dat. Ja onze ouders gebruiken dat, alleen oudjes dus.’
Bedankt.

Kort daarvoor ging het over muziek. We hebben een groep 8 lijst op Spotify aangemaakt die soms opgezet wordt tijdens het werk. ‘Meester, wat vindt u eigenlijk leuk?’ Ik noemde Coldplay als voorbeeld. ‘Jeetje, dat is echt ouwe lullenmuziek hoor!’

Bedankt.

Tenslotte hadden we het over wat je wel en niet via what’s app en in een groepsapp met elkaar deelt. Waar ik vooral inhoudelijke zaken bedoelde, zo begon één van de kinderen: ‘Ja wat dus echt niet kan is zo’n smiley enzo in je tekst gebruiken, dat doen al die oude mensen altijd.’ Terugkijkend in what’s app vrees ik dat ik volgens de kinderen inmiddels bijna bejaard moet zijn.

Heb je behoefte aan zo nu en dan een spiegel, of aan ongevraagde feedback? Ik kan een dagje in groep 8 meelopen zeker aanraden.

Tijd voor de bank en een boek, lekker met het laatste album van Coldplay op de achtergrond…