Afgelopen week zat Ilse DeLange bij De Wereld Draait Door om te praten over haar rol als ambassadeur voor ‘Meer muziek in de klas’. Een prachtig initiatief, aangezien creatieve vakken op de basisschool vaak ondergeschoven kindje zijn op het weekrooster. Soms worden er prachtige lessen gegeven en gedeeld, maar het is toch afhankelijk van het enthousiasme, de muzikaliteit en de creativiteit van de leerkracht in hoeverre het vak een serieuze plek krijgt. Als dat ook zo zijn met rekenen en taal dan zouden de onderzoeken en rapporten als paddenstoelen uit de grond schieten.
Toch, muzikaliteit en creativiteit is blijkbaar lastig aan te leren. Leerkrachten werken over het algemeen keihard om hun werk op de juiste wijze vorm te geven en kinderen verder te helpen in hun ontwikkeling dus daar ga ik niet over klagen. Maar misschien zouden we juist de leerkrachten een handje kunnen helpen.
Bij ons op school worden muzieklessen gegeven door muziekdocenten van ‘Hallo Muziek’. En die werkwijze zie je op steeds meer scholen terug. Prachtig, want zo komen alle kinderen in aanraking met instrumenten en muziek. Maar het kan nog beter.
Ik wil graag een oproep doen om een kleine, maar in mijn ogen eenvoudige, bijdrage te leveren als het gaat om muzikale opvoeding. Kinderen zijn gek op muziek, luisteren veel maar weten niet altijd hoe muziek zich heeft ontwikkeld. Ik heb gemerkt dat er wel degelijk interesse hiervoor is, maar dat het moeilijk is voor leerkrachten om zelf een heel lesprogramma hiervoor te ontwikkelen.
Wat zou het prachtig zijn als de ambassadeurs van ‘Meer muziek in de klas’ in samenwerking met bijvoorbeeld de NTR, programmamaker van schooltelevisie, een lesprogramma opzetten over diverse muziekstijlen en de ontwikkeling van muziek. Ik denk aan bijvoorbeeld tien afleveringen met elk een andere muziekstijl als thema, waarbij de historie een plek krijgt, beroemde muziekstukken/composities/liedjes afgespeeld worden, bekende artiesten van de betreffende stijl iets laten horen, gecombineerd met videoclips op het digibord en als knallende afsluiter een lied dat wordt aangeleerd. Deze liedjes kunnen de rest van het jaar gezongen worden.
De lessen zouden gegeven kunnen worden door een bekende artiest, die de verhalen vertelt, uitlegt hoe de muziek in elkaar zit en het slotlied laat horen, desnoods in delen om aan te leren. Ilse DeLange of Waylon over country, Wouter Hamel over jazz, Ali B over rap. En denk ook aan blues, klassiek, pop, rock ’n roll, dance etc. Artiesten die hun passie en liefde voor muziek overbrengen op de toekomstige lichting muzikanten.
Is dit idee haalbaar? Ik denk het wel. Voegt het iets toe aan het muziekcurriculum? Zeker weten. Helpt het de leerkrachten? Ik ben ervan overtuigd.
De laatste maanden kijk ik nog maar sporadisch naar Pauw en Witteman, te vaak dezelfde onderwerpen en te laat op de avond. Dat krijg je als je de 30 bent gepasseerd. Maar soms zitten er dan gasten die het de moeite waard maken te kijken. En Daniel Lohues is zo’n gast.
Voor de mensen die niet goed bekend zijn met Daniel Lohues, hij is zanger, gitarist, componist, columnist, speelt nog vele andere instrumenten en bovenal is hij Drent. Je zult misschien denken ach, Nederlandstalig vind ik al niks, laat staan Drents, maar geen zorgen want ik versta het merendeel van de teksten ook niet. Nu ben ik ook een melodiepersoon. Er zijn volgens mij drie verschillende muziekluisteraars. Allereerst de melodiepersoon die alles mee kan zingen en neuriën, vaak ook inclusief tekst. Dan komt de tekstenpersoon. Hij kent in no time de teksten uit zijn hoofd maar is niet zo muzikaal om ook mee te kunnen zingen (of dat is geen succes voor zijn omgeving). En je hebt de alleskunner, die zowel de melodie als tekst snel kent. Dat gebeurt zelden, hoewel die mensen daar zelf vaak een andere mening over hebben.
Daniel Lohues zingt in elk geval in het Drents, en dat is prachtig. Ik heb hem ooit leren kennen als zanger van Skik, tijdens een optreden op Koninginnedag in Amsterdam, op het Rembrandtplein. Harde muziek, op het podium bier spugend naar elkaar en ze gingen als een speer. Dat was meteen ook een kneiterknaller. En natuurlijk kennen we Skik van Op Fietse. Mooi is de uitvoering tijdens het sportgala van NOC*NSF, waar het altijd lastig is het publiek mee te krijgen. Gelukkig was daar Relus ter Beek die keihard meezong, naast Erica Terpstra. Lohues heeft op de begrafenis van Relus ter Beek twee nummers gezongen, de moeite waard om te bekijken. Onderstaande zin van één van deze nummers vind ik (als wielrenner) prachtig:
‘Mar volgens de Kneet
zat ‘m hier in de kneep
Je moeten gewoon deurieden
tot an de streep
Ik versta dan wel niet alles, veel zinnen blijven toch in mijn hoofd zitten. Je bent een geniaal tekstschrijver als je liedjes schrijft met regels als:
Ik haal mij ’n hond op,
Zo’n grote brave hond.
Die kwispelt tegen vrienden,
En tegen bandieten gromt.
of
Doorgaans word ik nauwelijks lauw
Van de glimlach van een andere vrouw
Doe mij maar jou
Jij bent cool Jij bent tof Want je doet niet net alsof ‘k weet het zeker vanaf nou Doe mij maar jou
en natuurlijk Dank je wel voor de zon en Annelie. Voor dit laatste nummer kreeg Lohues de Annie MG Schmidt-prijs, voor het beste lied van 2006. Maar goed, het gaat te ver om alle songteksten hier uit te schrijven, ga vooral zelf luisteren zou ik zeggen.
Daniel Lohues heeft inmiddels tien albums op zijn naam staan, waaronder twee geweldige bluescd’s. Want naast zanger en componist kan hij fantastisch gitaar spelen. Ik vind het jammer dat het tot nu toe bij twee bluesalbums is gebleven, maar misschien komt er ooit nog iets nieuws. De kans is niet groot aangezien zijn toekomstige boek ‘Afscheid van de blues’ heet, maar we blijven hopen. In de documentaire ‘Hoogste tied veur de blues’ kun je zien hoe het eerste bluesalbum tot stand is gekomen. Deze muziekstijl heb ik van jongs af aan al leren kennen via mijn vader die een uitgebreide collectie heeft, Daniel Lohues past daar zeker tussen.
Ik draai zijn cd’s meestal in de avond of op zondag. Het zijn allemaal echte luistercd’s. Heerlijk ook als je allennig bent, zoals mijn collega dat vaak noemt. Er zijn vier albums in de serie ‘Allennig’ die zich daar uitstekend voor lenen. Je waant je bijna n Drenthe. Het enthousiasme van Daniel Lohues als hij over zijn geboortestreek vertelt werkt aanstekelijk, en ik kom er dan ook graag om te fietsen.
Genoeg geschreven en gelezen, tijd om te luisteren. Hieronder vind je enkele links maar ga vooral de albums beluisteren, ze zijn de moeite waard. Het nieuwste album is genaamd ‘D’. Ook te horen bij 3voor12 Luisterpaal. Hoogste Tied Veur Daniel Lohues!
Bekijk via de link hieronder het optreden bij Pauw & Witteman:
Luistermuziek. Voor sommigen heeft dit woord een negatieve klank, maar voor mij gaat het hier om een belangrijk deel van mijn tijdsbesteding. Zo word ik nu op de achtergrond vergezeld door Eddie Vedder. En zit ik op het moment dat ik dit morgenochtend post waarschijnlijk in de trein, van Haarlem naar Rotterdam. Niet echt een bijzondere reis, maar een stuk aangenamer door bijvoorbeeld mede-Haarlemmer Michael Prins. Zijn cd ‘Rivertown Fairytales’ is een van de cd’s die sinds het verschijnen in oktober 2013 meerdere malen per week wordt afgespeeld.
En zo zijn er meer momenten te noemen waarbij luistermuziek onmisbaar is. Muziek bij het wakker worden. Muziek tijdens het reizen, in de auto, op de fiets. Muziek tijdens het studeren en lezen van boeken en kranten. Muziek tijdens het voorbereiden van lessen en nakijken van groep 8 werk. Muziek tijdens het relaxen op de bank of in bed. Muziek tijdens vakantie. Het bijzondere van dit laatste voorbeeld is dat je dan blijvende herinneringen hebt op het moment dat je later de liedjes terughoort. Iedereen herkent ongetwijfeld dit soort momenten.
Ik heb het dus niet over de afspeellijsten die ik gebruik bij het spinnen of wanneer ik even snel energie nodig heb. Belangrijk bij luistermuziek is dat het rust geeft, dat je erbij kunt nadenken, werken of juist relaxen. Om een inzicht te geven in de cd’s die favoriet voor mij zijn, hierbij een top vijf, in willekeurige volgorde. Ik ben geen muziekkenner, geen specialist of recensent. De beschrijvingen zijn kort, beluister vooral de voorbeelden. Ik vind het vooral gewoon mooie muziek.
Allereerst het album van Eddie Vedder, ‘Music for the Motion Picture Into The Wild’. Niet alleen de film is prachtig. Deze soundtrack laat je kennis maken met Eddie Vedder als troubadour, in plaats van de bekende rockzanger van Pearl Jam. Ok, niet alle nummers zijn door hem geschreven, Society en Hard Sun zijn covers, maar ook die twee liedjes worden op een mooie manier vertolkt.
Een tweede topper is Ray Lamontagne. En dan gaat het om het album ‘Gossip In The Grain, verschenen in 2008. Ray Lamontagne is een Amerikaanse folkzanger met een beetje rauwe stem. Hij begint met een wat up-tempo nummer, en daarna komt de ultieme zondagmiddag-relax-modus tot stand. Heerlijk. Volgens mij is hij op dit moment een nieuw album aan het opnemen, ik ben benieuwd.
Vanuit eigen land zijn er twee namen die wat mij betreft naast elkaar mogen worden genoemd: Michael Prins en Douwe Bob. Samen, omdat ik tot nu toe altijd alleen optredens heb gezien waar ze beide aanwezig waren. Allebei bekend geworden door het programma van Giel Beelen: ‘De beste singer-songwriter van Nederland’. En het levert op die manier weer een extra cd op in de top vijf 😉
Het debuutalbum van Douwe Bob heet ‘Born In A Storm’, volgens mij verwijzend naar zijn wat roerige jeugd met een kunsternaarsvader en ‘rock ’n roll dancer’ moeder . De ‘kenners’ zijn verdeeld over de kwaliteit van het album, het zou iets te poppy zijn. Lekker belangrijk. Met name de ballads zijn prachtig, en het mooie van Douwe Bob vind ik dat het een echte muzikant is. De man heeft skills, zo zouden de kinderen uit groep acht zeggen.Hij speelde in het Patronaat een prima show, ondersteund door onder anderen oude bekende Jan Peter Hoekstra. Echt een aanrader. Mooie muziek, zowel op cd als live. Gaat dat horen en zien, want het is zeker niet alleen maar ingetogen. Fijn dat ‘Ice Cold Beer’ ook gespeeld werd, deed me denken aan de docu waar ik eerder over schreef: Big Easy Express. Ik ben benieuwd naar het volgende album.
Michael Prins heeft met zijn ‘Rivertown Fairytales’ voor mij het ideale relaxalbum gemaakt. Niet voor niets wil hij het liefst dat een zaal volkomen stil is als hij optreedt. En dat verdient de muziek ook. Mooi dat er 20 nummers op de cd staan. Sommige recensenten vonden dat hij meer keuzes had moeten maken en de cd na een tijdje erg mistroostig wordt. Wat een onzin. Ruim 82 minuten genieten, zo zou je het beter kunnen omschrijven. Prima voor de zondagochtend, zondagmiddag of zondagavond (ok niet de combinatie, kies je moment). En hoe fijn is het als je alleen met gitaar of piano een publiek muisstil weet te krijgen.
Hopelijk zien we Michael en Douwe Bob nog vaak terug in Haarlem.
Dan komen we bij de eerste vrouw van de top vijf, als onderdeel van ‘Bettens‘. Natuurlijk bekend van K’s Choice. Maar ‘Waving At The Sun’ is juist gemaakt onder een nieuwe naam, zodat broer (Gert) en zus (Sarah) eens op een nieuwe manier muziek konden maken, zonder standaard in oude patronen te vallen. Ook hier gaat het weer om een soundtrack, in dit geval voor een filmdocumentaire over een Antarctica-expeditie. Een aantal liedjes zijn direct herkenbaar als K’s Choice, maar het leuke van dit album is dat er veel instrumentale nummers op staan. Een prima afwisseling voor heerlijke luistermuziek.
En tenslotte dan Emiliana Torrini. Eigenlijk weet ik niks van haar, ik heb ook maar één album: Tookah. Deze zet ik meestal op als ik op school lessen aan het voorbereiden ben, met name wanneer er enige concentratie vereist is. Ik was overtuigd dat ze een Italiaanse was, maar het blijkt hier te gaan om een IJslandse zangeres. En dan weet je bijna zeker dat het goed is, want er komen meer goede bands van dat ‘eiland’. Ze heeft volgens iTunes negen albums op haar naam staan, Tookah komt uit 2013. De laatste aanrader, niet de minste.
Tot zover de willekeurige top vijf. Natuurlijk zijn er meer artiesten en albums die in dit rijtje thuis kunnen horen. En er zullen er ongetwijfeld nog meer volgen. Maar begin eens met het beluisteren en bekijken van onderstaande fragmenten, misschien ontdek je nog iets onverwachts en geniet je volgende week zondag net zoveel als ik met een van deze muzikanten in de auto, iPod of gewoon lekker in de huis- of slaapkamer.
Binnenkort meer over luistermuziek, maar dan gericht op andere muziekstijlen.
Zal je net zien, schrijf je over muziek, vergeet ik mijn koptelefoon deze ochtend. En dan zul je het moeten doen met klaag-gesprekken over vergaderingen op het werk van medetreinreizigers. Nog een reden om altijd muziek mee te nemen!
Bekijk hieronder de clip van Guaranteed van Eddie Vedder
Bekijk hieronder een live versie van Let It Be Me van Ray Lamontagne
Bekijk hieronder een bijzondere uitvoering tijden SR13 van Stone Into The River van Douwe Bob (volgend jaar tijdens SR14 in Haarlem?)
Bekijk hieronder Michael Prins in de Melkweg, Lover And A Man:
Bekijk hieronder een live versie van Surrender van Bettens:
Beluister hieronder het nummer Autumn Sun van Emiliana Torrini
In de Tip van Vandaag geef ik je regelmatig iets mee om te luisteren, te lezen of te kijken. Muziek, sport, oud of nieuw, als het maar interessant genoeg is om te delen. Vandaag in de categorie oud en muziek, de documentaire Big Easy Express.
In deze film, gemaakt door Emmett Malloy in 2012, worden drie bands op de trein gezet om een traintrip te maken van San Francisco naar New Orleans, waarbij ze vijf keer stoppen om op te treden. Ik zapte vorig jaar toevallig langs, kreeg meteen herinneringen aan mijn eigen traintrip van 23 uur van Alice Springs naar Darwin en aan live optredens op Lowlands. De drie bands die meereizen:
Old Crow Medicine Show
Bluegrass, folk en country door elkaar. Een band die sinds 1998 bestaat en vooral bekend is van het door hen gecompleteerde nummer Wagon Wheel van Bob Dylan.
Edward Sharpe and the Magnetic Zero’s
Een Amerikaanse band, opgericht in 2007 door Alex Ebert en Jade Castrinos in Los Angeles. De muziek volgens hun eigen website:
If you sought comparisons for Edward Sharpe and the Magnetic Zeros forthcoming self-titled album, you would hear the soulfulness of The Supremes’ ‘Where Did Our Love Go’, the raw exuberant pop of The Beatles ‘Yellow Submarine’ and the psychedelic echoes of Jefferson Airplane’s ‘Surrealistic Pillow’. But at its roots, the album shows a band evolved and hopeful for the future.
Bekendste nummer ‘Home’. Je kunt hierbij aan Ikea denken, maar ik denk liever aan het festival waar ik nog nooit geweest ben maar wel op de ooit to do list staat: Burning Man.
Mumford and Sons
Van de drie mijn favoriete band, vaak live gezien en helaas voor langere tijd met sabbatical. Folkrock zou je kunnen zeggen maar zeker ook met invloeden van country en bluegrass. Begonnen in 2007 in Londen, waarvan iedereen wel nummers als ‘The Cave’ en ‘Little Lion Man’ kent. Prachtig optreden ooit gegeven in het Red Rocks openluchttheater.
De film laat verschillende optredens zien, beelden van de voorbijtrekkende landschappen en mooie jamsessies in de trein zelf. Om naar te kijken en te luisteren dus! Er wordt afgesloten met een gezamenlijke versie van ‘Bound for Glory’:
Als je bovenstaande clips hebt bekeken en je de muziek kunt waarderen, kijk dan zeker via onderstaande link de film. Let op, dit kan tot en met 31 januari 2016 🙂 En anders altijd te vinden via de officiële site: bigeasyexpress.com
Terwijl op dit moment in het ‘Hoge Noorden’ een geweldig Serious Request-feest wordt neergezet door de inwoners uit Leeuwarden begint het in de stad Serious Stad van 2014 langzaam onrustig te worden. Nu al is er een behoorlijke Haarlemse delegatie in het glazen huis geweest om de drie dj’s te ondersteunen, zoals Michael Prins,Alain Clark,Chef’Special, Jacqueline Govaert en Niels Geusebroek. En mede door hen raken steeds meer mensen in mijn omgeving geïnspireerd om te bedenken op welke manier zij zelf een bijdrage kunnen leveren #SR14 tot een succes te maken.
En een succes zal het zeker worden. Want hoewel er vaak gesproken wordt over de houten Haarlemmers, de stad heeft veel te bieden volgend jaar. Een geconcentreerd centrum met een ruime keuze aan restaurants, diverse podia zoals het Patronaat, de Philharmonie en de Stadsschouwburg en vooral sinds een aantal jaren een open, gezellige en muzikale cultuur.
Voor mij begon de echte kennismaking met die muziekcultuur in 2000, toen de band The Sheer ontstond. Via de muziekschool begonnen vier vrienden dit bandje waar ik toen al snel, misschien niet helemaal objectief, fan van werd. Ze maakten zoals dat toen genoemd werd ‘melodieuze pop/rock met een Britse inslag’. Het succes kwam al snel, ze wonnen een Zilveren Harp, stonden op Noorderslag, Lowlands en Pinkpop. Sinds 2012 hebben ze niet meer samengespeeld. Bart van Liemt treedt regelmatig op met zijn band Baskerville, Jasper Geluk tourt door heel Nederland als geluidsman van Chef’Special, Gert-Jan Zegel is wekelijks te zien als drummer van Danny Vera bij Voetbal International en Jorn van der Putte richt zich op het maken van films en zijn belangrijke bijdrage aan het onderwijs, maar in de toekomst is er vast weer iets muzikaals te verwachten van The Sheer.
De laatste jaren is Haarlem een ware broedplaats voor bandjes en solo-artiesten. Niels Geusebroek was in dezelfde periode als The Sheer frontman van het bandje Silkstone (zacht maar toch hard zo legde iemand mij ooit uit over de muziekstijl) en timmert inmiddels hard aan de weg als solo-artiest. Dit jaar had hij grote hits met Year of Summer en Take Your Time Girl. Baskerville en Chef’Special zorgen regelmatig dat het dak eraf gaat en na het winnen van De Beste Singer Songwriter van Nederland behoort ook Michael Prins tot de groep BHM-ers (Bekende Haarlemse Muzikanten).
Dan hebben we natuurlijk nog Alain Clark, Jacqueline Govaert en Yorick van Norden. Deze laatste muzikant was zanger en gitarist van The Hype, die van 2004 tot 2013 Beatlesque muziek maakten, en is inmiddels begonnen aan een solocarrière. Hij trad in 2013 onder anderen op bij het Lennaert Nijgh Festival dat een eerbetoon was voor de bekende Haarlemse tekstdichter Lennaert Nijgh, die aan de basis stond van vele succes van Boudewijn de Groot.
Ondanks dat er geen gebruik meer kan worden gemaakt van de oefenruimte Daisy Bell, ben ik ervan overtuigd dat we ook in de toekomst blijven horen van Haarlemse muziek. Want ik kan nog wel even doorgaan met het noemen van artiesten: Good Meat,The Syrens,Rilan and the Bombardiers,All The King’s Daughters, Speelman & Speelman,Krater etc. Maar om zelf kennis te maken met de muziek stel ik voor dat je komend jaar zelf deze kant op komt en een van de festivals bezoekt die jaarlijks worden gehouden. Want op dat gebied is er veel te beleven in deze stad. Natuurlijk bevrijdingspop op 5 mei, Haarlem Jazz in augustus, Haerlemsche Helden in september en sinds twee jaar de Parksessies in de zomer in Hout.
Samen met Giel Beelen, die dezelfde basisschool en middelbare school heeft doorlopen als ik, moet Haarlem in staat zijn een prachtige versie van Serious Request in 2014 neer te zetten. Maar voorlopig wens ik hem en de andere dj’s veel succes en plezier de laatste twee dagen in Leeuwarden. Bedankt voor de inspiratie en tot volgend jaar, wij gaan vast beginnen met brainstormen!
(Als ik zo teruglees ben ik alweer bandjes vergeten zoals Gotcha! en Relax, en wellicht zijn er nog meer die niet genoemd zijn, excuses. Ik ben dan ook geen muziekkenner, slechts een muziekliefhebber)
