Categorie archieven: reizen

Hier vindt u mijn reisverslagen.

De baai van de neerdalende draak

Duizenden jaren terug, in de oude tijd toen het land opnieuw werd gevormd, moest Vietnam zich verdedigen tegen invasies vanuit het Noorden.  Hierbij werd de hulp ingeroepen van de  Moeder der Draken en haar kinderen. Zij daalden neer op aarde en spuwden vuur en  vernietigden de vijand met verwoestende smaragden die ze vanuit hun mond naar beneden lieten storten. De smaragden vormden een onneembare verdedigingswal en de vijand werd verslagen. Rust keerde terug in Zuid-Oost Azië en in de loop der jaren veranderden de smaragden in kleine eilanden.  De draken veranderden in mensen en hielpen met de wederopbouw van het land. De baai werd voortaan Ha Long Bay genoemd: de baai van de neerdalende draak. in de buurt ligt Bai tu Long, vernoemd naar de kinderen van de draak.

Dit verhaal hoort bij de Vietnamese overtuiging dat de mensen verbonden zijn met draken. Nu heb ik weleens draken van mensen ontmoet, maar daar blijft het dan ook bij. Wel is het duidelijk dat deze baai een plek is om niet te vergeten. Vanuit Hanoi werd ik met de bus naar de haven gebracht, een tocht van ongeveer vier uur. Halverwege werd er gepauzeerd, bij een toeristisch oord waar je beelden en allerlei prullaria voor veel geld kon kopen. De opbrengst zou naar een goed doel gaan maar daar kun je zo je twijfels bij hebben. In elk geval heb ik tot in Ha Noi niet de behoefte om te reizen met nog meer bagage dus ik heb een half uurtje gelezen.

Bij de haven was het een drukte van jewelste. Er liggen bijna 1000 boten in de baai volgens onze gids. We werden met een kleinere boot naar onze ‘junkboat’ gebracht. Onze groep bestond uit drie Nederlanders, twee Duitsers, twee Engelsen, een Amerikaanse en twee Vietnamezen. Een kleine groep waardoor we allemaal een hut voor onszelf hadden. Prima dus.

Onze boot
Onze boot
Mijn hut
Mijn hut

Tijdens het uitvaren kregen we een uitgebreide lunch, waarna we enkele grotten bezochten. Een aardige plek, maar de enorme fantasie van onze gids kon ik niet delen. Hij zag  allerlei dieren en zelfs Queen Elisabeth in de verschillende rotsformaties. En hij vertelde dat het grottencomplex 15 miljoen vierkante meter zou zijn. Maar goed, overdrijven maakt het soms net iets spannender allemaal natuurlijk. Na de grottentocht konden we een uurtje zwemmen aan een strandje. Een andere Nederlandse jongen en ik hebben de trappen naar boven beklommen en daar van een mooi uitzicht kunnen genieten. Echt een bijzondere plek om geweest te zijn.

Een deel van het grottencomplex
Een deel van het grottencomplex
Uitzicht op de baai
Uitzicht op de baai

’s Avonds hebben we met zijn allen gedineerd op de boot. Het happy hour zorgde ervoor dat er behoorlijk wat cocktails werden gedronken. We hebben tot laat met een groepje op het dek gezeten, enorm gelachen. Onder ons waren de Vietnamezen enthousiast met de bemanning karaoke aan het zingen. Dat lieten wij even passeren. Ieder zo zijn kwaliteiten.

Na een heerlijke nacht werden we om zeven uur aan het ontbijt verwacht om te gaan kajakken. Het weer was omgeslagen, in de buurt onweerde het maar het zou niet gevaarlijk worden. We voeren door een opening onder een berg door en kwamen op een soort meer terecht waar we rond hebben gevaren. Op het land waren apen druk bezig te schuilen voor de regen. Ongelooflijk hoe snel en handig zij langs de rotsen klauterden. Het regende enorm hard dus iedereen kwam doorweekt terug op de boot.

Onheilspellende lucht boven de baai
Onheilspellende lucht boven de baai
Ha Long Bay
Ha Long Bay
Ha Long Bay
Ha Long Bay

We hebben geluk gehad want tijdens onze terugkomst in de haven bleek dat alle tochten die dag waren gecanceld in verband met een heftige storm. Je zou maar geboekt hebben, aankomen en dan pas merken dat de tocht niet doorgaat..

Ik kan iedereen een overnachting in Ha Long Bay aanbevelen. Een mooie ervaring. Ik hoop dat de drie nachten in Sapa net zoveel bijzonders opleveren.

Hanoi: andere wereld

Een tijd geleden las ik op de website van Jeroen Fritz een tekst met als titel ‘Rare jongens die Vietnamezen’.  Hij somt een aantal opmerkelijke feiten op over dit volk. En na een aantal dagen Hanoi begrijp ik inmiddels wat deze eigenaardigheden in de praktijk betekenen.

Na het inchecken in mijn hotel dacht ik meteen de stad te gaan verkennen. Lekker lopen richting het Hoan Kiem meer en indrukken opdoen. Het was eind van de middag, ongeveer 34 graden dus perfect wandelweer.. Er is geen betere manier om een cultuurshock te krijgen. Na 100 meter kwam ik op een kruispunt aan waar de verkeerssituatie in Hanoi duidelijk werd verbeeld: tientallen zo niet honderden scooters, fietsen, auto’s en bussen die dwars door elkaar rijden, al toeterend om aan te geven dat ze er zijn. De eerste minuten keek ik verbaasd naar het verkeersschouwspel dat voor mij werd opgevoerd. En al snel bleek dat er maar één manier is om over te steken: gewoon lopen en er vanuit gaan dat ze om je heen rijden.

Na een enorme hoosbui stonden de straten onder water. Ook dit weerhoudt de Vietnamees er niet van dwars door elkaar te rijden, fietsen en wandelen..

Drukte op de weg, ook met regen
Drukte op de weg, ook met regen

Als je wilt gaan shoppen in Hanoi kun je je lol op. Er zijn duizenden winkels in het oude centrum en in het weekend kun je op de straatmarkt aan de Po Hang Ngang van alles kopen. Er is wel één moeilijkheid. Winkels hebben zich als een soort gildes bij elkaar gevoegd waardoor je straten krijgt met eigen specialisaties. Zo is er een straat met alleen maar tassen, een straat met alle soorten touwen, een schoenen- en slipperstraat en een ‘gekopieerde-lonely-planets’-straat. Als je eenmaal de juiste straat hebt gevonden is de keuze reuze, maar daarmee is het probleem meteen duidelijk geworden: waar moet je zijn voor welk product? Misschien kan de plaatselijke VVV hier een app voor maken. Ik ben in elk geval nog op zoek naar een klamboe, dus mocht iemand nog een adres in Hanoi weten..

Na enkele uren over straat te hebben rondgelopen wilde ik wat eten. In Bangkok stikte het van de restaurantjes en daar ging ik ook hier naar op zoek.  Liefst met plaatselijke gerechten. Dat was moeilijk. Ik zag wel veel mensen buiten zitten maar niet echt zoals je dat verwacht. Wat blijkt: vanaf een uur of vijf worden er op diverse hoeken van de straat hele kleine plastic krukjes neergezet. Uit speciale vaten wordt dan lokaal bier getapt: Bia Hoi. Dit bier heeft geen lange houdbaarheidsdatum en vind je niet in de winkels, maar is bedoeld om direct op te drinken. In combinatie met hapjes, elke straattent heeft zijn eigen specialiteit. Voor zo’n 30.000 dong had ik drie draught biertjes en hapjes op, dat is omgerekend iets meer dan een euro.

Bia Hoi drinken op straat
Bia Hoi drinken op straat

Ik moet wel zeggen dat drie dagen straat-eten en Bia Hoi genoeg is. Gisteren kwam ik terug van twee dagen Ha Long Bay (later meer) en in de straat van mijn hotel was een fusion restaurant waar ik een heerlijke steak met french fries gegeten heb. De zaak zat vol met Nederlanders en Belgen waaruit maar weer blijkt dat we van anderen verwachten zich aan ons aan te passen, maar we hier zelf misschien toch wel veel moeite mee hebben..

De laatste eigenaardigheid dan. De Vietnamezen zijn dol op karaoke. Nu heb ik op een vrijgezellenfeest een historisch leuke avond gehad in de karaokebar Casablanca in Amsterdam, maar hier is het een dagelijkse aangelegenheid. Zelfs op de boot in Ha Long Bay stond er een karaokemachine. Met als gevolg dat de Nederlanders, Duitsers, Britten en Amerikanen op het dak aan de cocktails zaten en de twee Vietnamezen met de bemanning luid aan het zingen waren. Verschil moet er zijn..

Nog een paar bijzondere plaatjes:

De badmintonstraat met getekende velden op de stoep.
De badmintonstraat met getekende velden op de stoep.
Hoog in de bomen op zoek naar vruchten
Hoog in de bomen op zoek naar vruchten

Bangkok: over fietsen, hippiebroeken, tempels en Mariah Carey

Aan het einde van de vierde dag beginnen met mijn reisverhalen. Dat moet wel een goed teken zijn. En zo is het helemaal. Het eerste deel, en daarmee het eerste land zit erop. Niet dat ik Thailand nu goed heb leren kennen, daar zijn vier dagen Bangkok natuurlijk niet representatief voor. Maar wat een mooi gezamenlijk begin hebben Suus en ik gehad! Een begin vol verrassingen.

Donderdag werden we op Schiphol aangesproken door een cameraploeg, of we mee wilden werken aan een interne promofilm voor KLM.  Het ging met name om het afscheidsmoment, uitzwaaien door de thuisblijvers, tot en met het boarden. Na enige twijfel toegezegd en voor we het wisten hadden we de cameraploeg achter ons aan, tot in het vliegtuig. En door de deelname konden we zo doorlopen, langs de rij, het vliegtuig in. We hoopten nog op een upgrade naar business class en champagne maar dat ging blijkbaar te ver. Wel waren onze stoelen versierd met wensen van de thuisblijvers. Een goed begin van de vlucht!

Goede reis!
Goede reis!

De vlucht stond vooral in het teken van niet slapen, weinig beenruimte en het doorkrijgen van de tussenstanden van de halve finale op het wk. Helaas was er geen WiFi in het vliegtuig. Ik heb zelden met zo weinig informatie met spanning een wedstrijd gevolgd. ‘Gelukkig’ konden we de twee daaropvolgende dagen in Bangkok de wedstrijd prima volgen, want de hele dag werd de wedstrijd herhaald. We moesten wel kijken..

Bangkok. Wat een stad! Vanaf onze aankomst werd al snel duidelijk dat het een stad is van tegenstellingen. Krotten van golfplaten naast prachtige huizen en tempels. Drukke straten vol toeristen, zwervers en bedelaars maar ook monniken en locals. Mannen die vrouwen blijken te zijn en andersom. De stad leeft, 24 uur per dag.

De leukste manier waarop wij Bangkok echt goed hebben leren kennen is door de fietstocht die we hebben gemaakt.  Co van Kessel zelf is overleden, maar hij stond aan de basis van meer dan dertig jaar fietservaring door deze stad. Geleid door twee vriendelijke gidsen hebben we van 9.00 tot 18.00 door en rond de stad gefietst. Beginnend met een helse tocht door de nauwe steegjes en straatjes van de binnenstad. Dwars over de markten, waar zeer bijzondere en soms vrij bizarre ingrediënten werden verkocht. Langs de motorhandeltjes, waarbij de handelaars alle onderdelen sorteren en na het bij elkaar zoeken nieuwe motoren in elkaar zetten voor bijvoorbeeld een longboat. Vooral de stoep werd gebruikt als fietspad.

Op het station pakten we met de groep een trein naar een buitenwijk van Bangkok. Daarna fietsten  we op kilometers lange paden van betonnen blokken die tussen de rivieren en de huisjes zijn geplaatst. Bizar wat je allemaal tegenkomt. Op de gekste plekken winkeltjes waar we dan stopten voor een colapauze. Bananenbomen langs de weg, iemand zag een varaan, vissershuisjes die amper overeind bleven en mooie huizen aan het water, kinderen die ons toezwaaiden en het water insprongen, enorme vissen die uit het water opsprongen, tempels waar gebeden werd en waar schildpadden en palingen als ‘offer’ levend terug het water in werden gegooid. We keken onze ogen uit.

Fietsen langs de rivier
Fietsen langs de rivier

Na het tweede deel op de fiets en het bezoeken van een tempel, zetten we de tocht voort per longboat. Even relaxen en genieten van het uitzicht vanaf de rivier. Het laatste deel pakten we ook nog de skytrain die ons terugbracht naar het startpunt. Als je Bangkok wilt leren kennen zonder alleen de toeristische plekken aan te doen, is dit zeker een aanrader. Er werd veel verteld onderweg, de lunch en andere pauzemomenten waren prima verzorgd. We hebben ons goed vermaakt! Zie ook: http://www.covankessel.com/nl

Tempel onderweg
Tempel onderweg

’s Avonds kun je volop eten en drinken op terrasjes in de straten rond Khao San Road. Vrij toeristisch maar gezellig. De avond na het fietsen hebben we met twee Nederlanders op het terras gezeten.  Overigens niet op Khao San Road zelf, eromheen is het gezelliger. Net als in de straat waar ons hotel zat, Rambuttri. We hadden de pech dat vanwege een speciale dag voor Boeddha er geen bier werd geschonken. Gelukkig waren ze zo inventief om dit alsnog te schenken, maar dan wel in witte mokken. Veel restaurants durfden dit niet aan. Op onze laatste avond kwamen we via de ‘riviertaxi’ in een wat mindere buurt terecht, waar we door een tuktuk bij een restaurant werden afgezet waar het enigszins redelijk vol te houden was. Ook al zagen we twee ratten lopen bij de keuken. Dat zet je op zo’n moment toch aan het denken wat voor vlees je op je bord hebt liggen.. In elk geval kwamen er halverwege ons verblijf twee agenten aan een tafel zitten. Niet om het restaurant te beboeten zoals in de rest van de stad, maar om hun gedoogbeleid kracht bij te zetten. Er werden direct twee halve literflessen Heineken neergezet. Zo ga je dus om met de politie in Thailand…

We hadden graag nog het Grand Palace bezocht. De eerste dag waren we te moe van de reis om te bedenken wat de daar lange kleding voor moesten dragen, dus de laatste dag gingen we voor een herkansing. In onze mooie nieuwe hippiebroeken waren we klaar voor een bezoek, maar het paleis was dicht. De weg was afgezet, veel politie en militairen op de been want de prins bleek op bezoek te komen. Hij werd door een gevolg van zo’n twintig auto’s gebracht, en het leek er sterk op dat alle mensen langs de weg stil moesten blijven staan. We mochten geen foto’s maken maar we hebben hem gespot. Hij zou die dag een bijzondere ceremonie bijwonen, iets met het wisselen van de ‘kostuums’? We mochten niet naar binnen maar waren getuige van een bijzondere optocht. In Nederland is het koningshuis iets minder op afstand, dat dan weer wel.

Een goed alternatief, tip van de fietstochtgenoten, was het bezoeken van de Golden Mount. We werden gebracht door de tuktuk. Mocht je Bangkok bezoeken, laat je niet oplichten door mannen die je vriendelijk aanspreken, een verhaal ophangen over het bezoeken van hun vader of een dag vrij zijn van het werken aan de universiteit, en je willen helpen aan een tuktuk. Ze horen erbij, willen je langs winkelcentra en toeristoffices brengen en lijken dan heel goedkoop. Gewoon hard afdingen, desnoods weglopen, en voor je het weet ga je voor weinig naar je plaats van bestemming. Duidelijkheid helpt. De Golden Mount was een mooie tempel op een heuvel, waar je uitzicht hebt over de stad. Een warme klim maar de moeite waard. Net als het bekijken van Wat Pho, een enorme liggende gouden Boeddha. Kwamen onze hippiebroeken toch nog van pas.

De Tempel van Wat Pho
De Tempel van Wat Pho

Het laatste wat ik mee wil geven over Bangkok is de bijzondere smaak voor muziek. Op ons eerste terrasavondje, onder de sfeervolle lampionnen werden we getrakteerd op de hits van Mariah Carey, Boyzone, de Backstreetboys en weetikveel wat nog meer. Live zingen in het Engels is ook geen aanrader. De taxichauffeur die ons vanaf het rattenrestaurant terugbracht had een nieuwe cd die hij trots liet zien. Een prachtcollectie van wederom toppers als Boyzone, Aerosmith en Garth Brooks, genaamd: country roads. Een heerlijke taxirit!

Inmiddels is Suus verder Thailand gaan ontdekken en ben ik vanmiddag geland in Hanoi, een totaal andere stad in een nieuw land. We hebben een geweldig begin gehad van onze reizen. Waarschijnlijk komen we allebei met mooie verhalen thuis begin augustus! Tot het volgende blog, misschien morgen, over brommers, krukjes en koriander..

Groeten uit Bangkok!
Groeten uit Bangkok!

 

(mocht er ergens een vreemd woord staan, de autocorrect op de iPad zorgt af en toe voor onverwachte keuzes..)

Laatste week van de vakantie 2011

28 december 2011 | Door: 

Burj Al ArabUluruWalvis spottenIMG_8505_2IMG_7660IMG_9016_2

Het heeft even geduurd, maar nu is het wel tijd voor een kort verslag van de laatste week. Misschien wel de leukste week, en te druk toen om iets te schrijven. Daarbij was ik echt wel toe aan wat relaxen, dus ook niet helemaal de tijd genomen om in te loggen 🙂

De laatste twee dagen in Darwin waren niet helemaal top. Het is er heet en er is weinig te doen. Wel een paar leuke mensen ontmoet, naar het festival geweest en heerlijk gegeten bij Tim’s Surf ’n Turf. Krokodil o.a. Een aanrader, mocht je ooit in Darwin komen.

Gelukkig vloog ik zaterdag 20 augustus om 17.45 naar Perth. Het ging allemaal vrij snel, en Corine en Bart kwamen net aanrijden op het vliegveld. Superleuk om elkaar na zo lang weer te zien. Apart ook, zo ver weg. Toch was het al heel snel alsof je gewoon thuis bent, maar dan een paar duizend kilometer verderop. Ze wonen in een prachtig huis, gezellig ook en het was na weken hostels te relaxt om een eigen slaapkamer en badkamer te hebben. En om weer eens niet je best te hoeven doen om mensen te ontmoeten, maar gewoon gezellig te KOLONISTEN! Meteen al een topdag, terwijl we nog een week hadden te gaan!

Ik weet niet meer dag voor dag wat we hebben gedaan, het was een volle week. Maar enkele hoogtepunten:

Zondags heel relaxt gedaan, en ’s middags in Fremantle in een soort van brouwerij (groot en gezellig, zie ook: https://www.littlecreatures.com.au/) met vrienden lekker aan het bier en tapas gezeten. Superleuk. Nederlandse vrienden die ook in Perth wonen. Dat zijn er nog vrij veel overigens.

Twee dagen heb ik heerlijk gerelaxt omdat Corine en Bart allebei moesten werken. Corine werkt op de Nederlandse school, waarbij ze scholen bezoekt om kinderen les te geven (Nederlands, rekenen e.d.). En soms bezoekt ze kinderen thuis. Erg leuk om te doen, maar soms lastig aangezien het om kinderen gaat in de leeftijd van kleuters (ja, collega’s: hahahahahahahaha) tot middelbare school gaat.

Het was mooi weer, dus ik heb lekker in de tuin gezeten en gelezen, muziek geluisterd. Veel dvd’s gekeken en toch nog even naar het (zaken)centrum va Perth gegaan (in het kader van nu je er toch bent).

Met Corine heb ik een autoritje gemaakt naar een natuurpark op een paar uur rijden. Onderweg in een dorpje heerlijk geluncht. Als je een uurtje uit het centrum bent dan kom je meteen in een mooi heuvellandschap. En je gaat een beetje terug in de tijd. In het dorpje nog een museum(pje) bezocht, een oude rechtbank.

In Perth hebben we nog de gevangenis bezocht. Behoorlijk indrukwekkend bezoek, als je zag hoe het er, nog niet zo lang geleden, aan toe ging daar. Ik zal de details besparen, maar het was niet fijn om in die gevangenis te zitten. Ook hebben we de dodenkamer gezien, met de galg waaraan de mensen werden opgehangen. Beetje luguber. Leuk om nog eens te doen: een rondleiding in de nacht.

Verder hebben we veel gekolonist thuis, ook met andere Nederlandse vrienden, erg leuk.

De laatste dagen zijn we naar Margaret River geweest, een wijngebied in het zuiden van Australië. We hadden een huisje in Cowaramup, iets ten noorden van Margaret River. Prima huisje, tussen de wijnstruiken in.

Niet alleen veel gekolonist bij de open haard (vrij koud in het zuiden) en wijn gedronken (heerlijk daar), ook in het uiterste zuidelijkste puntje geweest waar de Indian Ocean en de Pacific Ocean bij elkaar komen bij Cape Leeuwin. En natuurlijk met de 4WD even de bush in gereden. Helaas lag er op een gegeven zo’n dikke boomstam op de weg, dat we niet verder konden. Verder een lekkere Sandalford gekocht voor thuis. Ik had hem net bijna opengemaakt (en dacht toen: ik MOET nu het laatste weekverslag schrijven) maar bewaar hem toch nog voor een ander moment. Topwijntje.

Ik vergeet vast nog wel wat dingen, zoals een middagje naar het strand (even uitwaaien de eerste zondag), de verjaardag op de laatste avond bij Nederlandse vrienden en samen eten bij de Indiër in Subiaco (de wijk waar Bart en Corine wonen). Ik schreef al eerder: teveel om op te nomen.

Wat ik in elk geval niet vergeet is hoe leuk en fijn het was om dit alles nog in de laatste vakantieweek mee te maken. Het was supergezellig, heel relaxt, ik heb echt genoten van de gastvrijheid van Corine en Bart en ook hun vrienden overigens. En natuurlijk van alles wat we gedaan en gezien hebben. Nogmaals onwijs bedankt! Ik kreeg net een kerstkaart uit Perth, en gelukkig vonden zij het net zo leuk en speciaal! Hopelijk zien we elkaar snel weer in 2012.

Eindelijk dan toch nog het laatste vakantieverhaal. Nu kan ik dan fijn beginnen aan het uitzoeken van de 1400 al geselecteerde foto’s om een fotoboek te maken. Projectje van volgende week. Het was een topvakantie, met veel pieken en weinig dalen. Veel leuke mensen ontmoet, op mooie plaatsen geweest, genoten van de gastvrijheid in Wollongong en Perth, een prima start gehad met Jeroen (nogmaals bedankt voor de gezelligheid in Dubai) en veel geleerd. Volgend jaar wordt het waarschijnlijk een wat rustiger reisjaar, maar ik denk er toch nog even over na om weer een andere plek te gaan bezoeken, alleen dan wat korter.

Nog bedankt allemaal voor de leuke reacties, dat is echt leuk als je zo ver weg zit.

Groeten allemaal!!

Laatste bestemming

20 augustus 2011 | Door: 

Zonsondergang in Darwin.
Zonsondergang in Darwin.

Vanochtend uitgecheckt, dat moet voor 10 uur, en om 15.45 vertekt mijn shuttlebus naar het vliegveld. Dus ik heb nog een ruime ochtend hier om rond te kijken. Niet teveel, want daar is het te warm voor.

Gisteren ben ik na een toplunch (snapper) naar een museum in het noorden van Darwin gelopen. Ruim een uur lopen, om 13.00 uur, niet zo handig. Maar het museum was aardig. Gratis, dus als Nederlander hoor je dat sowieso leuk te vinden, maar ook een hoop dingen gezien en gelezen over Australie, de dieren die er leven, de geschiedenis, de aboriginals en de orkaan die Darwin heeft verwoest. En er was airco, dus prima om de middag daar door te brengen.

’s Avonds wat gesproken met een NL kamergenoot, en daarna gegeten bij Tim’s Surf ’n Turf. Erg lekker. Krokodillenschnitzel met salade en groenten. In het restaurant vul je op een menukaart zelf je menu in, en dat lever je in bij de bar. Af en toe komt de eigenaar langs om wat ‘magic’ te doen aan tafel. Op zich wel leuk. En het eten is erg goed. Daarna nog langs het festival geweest. Helaas zijn alle leuke acts al dagen uitverkocht, dus dat is er niet echt meer van gekomen.

Eergisteren naar de deckchaircinema geweest. Dat is een buitenbioscoop hier aan het strand. Mooie plek, en heel relaxt om ’s avonds zo buiten een film te kijken. De film ging over 130.000 kinderen die ooit vanuit Engeland gedeporteerd zijn naar Australie, zogenaamd als weeskinderen voor adoptie. Maar ze moesten werken voor de katholieke kerk. En daar gebeuren blijkbaar overal ter wereld niet altijd de leukste dingen met de kinderen zal ik maar zeggen. Waar gebeurd en best wel heftig, maar mooie film. Oranges and sunshine was de titel.

Tijd voor eten. Nu al zin in vanavond! Tot later!

Kakadu en Litchfield: Litchfield

18 augustus 2011 | Door: 

Bloemen onderweg naar Litchfield.
Bloemen onderweg naar Litchfield.

De volgende ochtend dus om 6 uur op, waarna we in Kakadu gingen zwemmen in krokodillen-vrij water, boven aan een berg. Echt een mooie plek, allemaal poeltjes met helder water en watervallen, en uitzicht over Kakadu.

’s Middags bleek ik van groep te wisselen. De rest van de groep deed blijkbaar de vierdaagse tour, en ik de driedaagse. Dus na een bliksembezoek aan een oude goudmijn (niet meer in werking, overigens zijn er nog 6 goudmijnen wel in werking en wordt er mog steeds veel goud gevonden) gewisseld van bus. De nieuwe groep was een stuk kleiner, 9 mensen, maar wel weer gezellig.

We reden direct door naar Mt Bundy Station, een cattlestation waar we de nacht zouden doorbrengen. De tenten stonden midden op het cattlestationterrein, met uitzicht op de waterbuffels en wallaby’s. ’s Avonds kangoeroe, krokodil en steak van de bbq gegeten (krokodil is niet zo bijzonder dus, soort kip maar minder smaak) en salades en gegrilde groenten. Erg lekker. Daarna nog een paar uur binnen in de grote tent (veel muggen daar) aan de wijn gezeten. Tijdens het slapen liepen de wallaby’s vlak langs de tenten, meer springen eigenlijk, gaat behoorlijk snel.

Volgende ochtend maakte Greg, de tour guide, iedereen wakker door midden op het terrein met zwepen te gaan slaan. Is weer eens iets anders.

Gereden richting Litchfield National Park. Eigenlijk was het de hele dag door korte stukjes rijden, een paar wandelingen maken en overal in riviertjes en onder watervallen zwemmen, in superhelder water. Omdat we vroeg waren was het steeds vrij rustig. Op de foto’s straks kun je zien dat je midden in de natuur zwemt. Bij de grootste waterval (en een soort meertje) was er tussen de rotsen een soort gat, waar warm water in zat (opgewarmd door de zon, en uitgesleten door het water zelf), een natuurlijke hottub. Leuk om even in gezeten te hebben.

Tijdens een van de wandelingen kwamen we ineens een zwarte python tegen, paar meter lang, net klaar met het aanvallen van een rockwallaby. De wallaby kon ontkomen, gelukkig voor hem, want deze slangen slikken de wallaby’s in 1 keer door (niet voor te stellen als je die slang zo zag kruipen, erg lang maar niet zo dik dat er een hele wallaby in kan).

Op de terugreis naar Darwin nog een witte zeearend gezien.

Een heel relaxte dag vandaag dus, met veel zwemmen, wat wel lekker was aangezien de temperatuur gestegen was naar 36 graden.

’s Avonds terug in Darwin. Er is hier een festival, het Darwinfestival, en daar ben ik ’s avonds naartoe geweest. Beetje kleinschalig, maar wel erg gezellig. Morgen ga ik daar denk ik ook naartoe. Even kijken wie er optreden en waarvoor het de moeite waard is om kaartjes te kopen. Overdag doe ik nu niet zoveel, beetje relaxen en lezen. Het is wat saai hier, maar ik denk dat ik ergens lekker in het park ga zitten. Vanavond weer naar de markt (met veel eettentjes en ondergaande zon op het strand, elke zondag en donderdag, erg leuk want was er zondag ook).

En zaterdag het vliegtuig naar Perth! Wordt gezellig, nu al zin in!

Kakadu en Litchfield: Kakadu

18 augustus 2011 | Door: 

Krokodillen langs de bootroute.
Krokodillen langs de bootroute.

De afgelopen drie dagen heb ik, weer zonder bereik en internet, dus het duurde even, doorgebracht in National Park Kakadu en National Park Litchfield.

Maandagochtend vroeg vertrokken, om 7 uur stond de bus klaar. Een groep met: 6 Engelsen (gezin), een Chinese schrijver (reisverhalen), twee Duiters en verder alleen Fransen. Guy, de tour guide, was oorspronkelijk ook Frans. Dat hoorde je direct, de Engelsen hadden moeite hem te verstaan, maar het was redelijk te doen. De man praatte onderweg aan een stuk door, beetje vermoeiend soms, maar wel leuk om veel te weten te komen over de omgeving waar je doorheen rijdt.

We zijn eerst richting Ubirr Rock gereden, waar we oude Aboriginal rotstekeningen hebben gezien. Sommigen waren enkele duizenden tot tienduizenden jaren oud, en alle tekeningen zzijn gemaakt met een speciale betekenis. Bijvoorbeeld om aan te geven dat er ergens voedsel is te vinden (vis of kangoeroe meestal), of om de kinderen iets te leren (dat je bijvoorbeeld gestraft kunt worden en hoe). Tekeningen werden nooit gewist. Het duurde soms weken voordat ze een tekenning af hadden (het is vrij intensief om van oker verf te maken, zeker in deze hitte). Bovenaan de berg had je een prachtig uitzicht over een soort savanne, crocodile dundee is hier ook opgenomen. (nooit gezien maar toch)

’s Middags hebben we onder leiding van een aboriginal een boottocht gemaakt over de rivier, waar we verschillende krokodillen gezien hebben. Het was niet een van de vele toeristische attracties die ze hier hebben, waarbij er allemaal vlees wordt gegooid zodat de krokodillen opsrpingen enz, maar de aboriginal vertelde tijdens de boottocht van alles over zijn volk in Arnhemland (gebied waar we langsvoeren) en het leven van de krokodillen in deze rivier. Op de foto’s zal ik er straks een paar laten zien. Behoorlijk indrukwekkende beesten zijn het, en snel ook.

Eind van de middag teruggereden richting kamp, waar Guy op de bbq Baramundi vis had klaargemaakt, erg lekker. ’s Avonds nog met de groep bij elkaar gezeten en rond half 11 naar bed, volgende dag moesten we weer vroeg op. Hoewel het minder vroeg was dan Alice Springs, dit keer 6 uur!

The Ghan

13 augustus 2011 | Door: 

The Ghan, dwars door Australië van Zuid naar Noord.
The Ghan, dwars door Australië van Zuid naar Noord.

Zaterdagochtend half 11 hier, rond de 29 graden nu en eindelijk een plekje gevonden. Het was een nogal onrustige treinreis naar Darwin.

We werden met een shuttlebusje van het hostel naar het treinstation gereden. Daar werden de tassen ingecheckt, net als bij de vliegvelden. De Ghan stond al klaar: 26 wagons, 710 meter lang. Nog nooit zo’n lange trein gezien. Ik zat in het ‘Red Service’ gedeelte. Eigenlijk gewoon de goedkoopste plekken. Vooral de oude mensen en gezinnen zitten in de duurdere gedeeltes, waar je een eigen cabine hebt en een eigen douche en toiler. Maar Red Service was prima, hele ruime plekken. En er zat niemand naast me, dus dat scheelte. In de wagon voor ons was het Matilda Cafe, waar je ontbijt, lunch en dinner kon krijgen. Ook waren er gezamenlijke douches. Prima om de 22 uur (!) door te komen.

Om 18.00 uur vertokken we, en al snel kon je een prachtige sunset zien. Om half 7 ging de zon al onder. Na het diner (chicken curry) heb ik mijn boek van Mankell uitgelezen, erg goed. Inmiddels sliep iedereen om mij heen al. Op het moment dat ik net wilde gaan slapen, voelden we een harde klap en stonden we stil. Niemand wist wat er aan de hand was (iemand riep: that was a very heavy camel!), maar na drie uur stonden we nog steeds stil. Ik heb weinig geslapen, een paar uur, en tussendoor als ik wakker werd bleek de trein nog steeds stil te staan. De volgende ochtend om 6 uur een hele mooie sunrise gezien, en de trein begon zowaar te bewegen. Jammer was dat het achteruit was. Gelukkig gingen we niet helemaal terug naar Alice Springs. De locomotief bleek stuk te zijn. We stonden in de middle of nowhere in de outback, dus bellen was geen optie. Met de satelliettelefoon konden ze een nieuwe locomotief laten komen, maar het duurde in totaal 12 uur. Het personeel bleef vrij luchtig, no worries zoals dat hier wel vaker gezegd wordt. ‘Enjoy your trip, I’m sure you’ll get enough and a good sleep with the train standing still!’.

In de loop van de ochtend konden we eindelijk weer verder. Maar we hadden 12 uur vertraging opgelopen. Dat betekende dat we geen tussenstop in Katherine zouden maken (waar iedereen een korte tour van 3 uur had geboekt om de tijd door te komen) maar in een keer door zouden rijden naar Darwin. ETA was rond middernacht. Vervelend was dat niemand kon bellen, dus we wisten geen van allen of we rond dat tijdstip wel konden inchecken in de hostels en hotels.

Na het tweede diner, bleken we in Katherine wel bereik te hebben. Mijn telefoon deed het niet goed, maar een Australier gaf zijn telefoon om mijn hostel mee te bellen. Het bleek dat ze 24 uur receptie hadden, dus dat was geen probleem. Ze waren blij dat ik belde, want ze vroegen zich al af waar alle gasten voor die avond bleven. Om de tijd door te komen ging ik in het cafe een wijntje drinken, en daar heb ik uiteindelijk drie uur zitten praten met een Duitser, Francaise, Italiaanse, Spanjaard, Kroatische en vijf personeelsleden van de trein. Erg gezellig. De Italiaanse heb ik mee afgesproken in Perth, daar is zij rond dezelfde tijd. En de Duitser en Kroatische zitten in hetzelfde hostel.

Met een gratis shuttlebusje werden we vervolgens naar het hostel gebracht. Daar aangekomen bleek mijn booking niet goed te zijn. Ik had geboekt voor een paar dagen, en had twee dagen eerder gebeld om te verlengen aangezien ik eerder zou komen. Het hostel zat helemaal vol, dus helaas. Probleem was alleen dat alle hostels vol zaten. De mensen van de receptie waren zo aardig verschillende hostels te bellen, maar dit had geen succes. Stond ik daar om half 2 ’s nachts. Gelukkig was de man van de receptie zo aardig om zijn eigen bed aan te bieden, aangezien hij tot 9 uur ’s ochtends moest werken. En gelukkig had ik de slaapzak van Willemijn en Arnold mee, dus uiteindelijk heb ik toch wat kunnen slapen. Wel vroeg op, en nu even wachten tot ze een kamer voor me hebben. Dat ging vandaag en morgen zeker lukken zeiden ze.

Ik ga nu even een bookstore opzoeken, heb wel Down Under van Bill Bryson gekocht maar wil nog een thriller ofzo hebben. En ik ga wifi opzoeken om wat gemailde ibooks van Sabine te kunnen downloaden. Verder vandaag denk ik vooral relaxen, aan het zwembad hier op het dak. En misschien even wat rondlopen door de stad.

Vanavond vast even de kroeg in met de anderen, en morgen denk ik een bezoek brengen aan de markt. Er schijnt ook een festival aan de gang te zijn, dus wellicht is dat nog de moeite waard. Maandag start de tour naar Kakadu, weer vroeg, dus morgen maar niet al te laat slapen. Vooral even relaxen de komende twee dagen!

Central Australia part 2

11 augustus 2011 | Door: 

Zonsopkomst bij Kings Canyon.
Zonsopkomst bij Kings Canyon.

De volgende ochtend om 5 uur op, om vroeg richting de Olga’s te rijden. Dat zijn rotsformaties net als Uluru, maar dan meerdere bij elkaar (36) en van verschillend formaat. Daar hebben we een wandeling gemaakt van drie uur, terwijl langzaam de zon opkwam. Een schitterend gezicht, ik zal proberen zo wat foto’s te plaatsen. Onderweg veel moois gezien aan rotsen, kleuren, planten en bloemen en ook een aantal kangoeroes. Ze kwamen vlak langs ons, dat staat op een filmpje gelukkig.

Bij het kamp geluncht, steaks enz die over waren van de bbq de avond ervoor, en naar Kings Creek Station gereden. Een cattle station waar we zouden overnachten. We hebben daar met zijn allen het eten klaargemaakt, waarbij Steve vervolgens op het vuur (vrij groot) ging koken. Alles ging in speciale pannen (kip, groenten, curry enz) die op het vuur anderhalf uur konden doorkoken. Superlekker gegeten. Ook had hij zelf brood gebakken. Echt lekker allemaal. Dit keer wat langer aan het kampvuur gezeten, sterren gekeken (met uitleg over de sterren die je zag, de sterrenbeelden, Jupiter, de melkweg) en daarna geslapen. Dit keer mijn muts opgedaan, goed dat ik hem meehad. Weer erg koud, maar weer een heel mooi uitzicht. Wel kort geslapen, ik denk niet langer dan drie uur. Maar als je daar toch bent kun je beter meteen gebruik maken van de speciale uitzichten vond ik. In tenten slapen kan altijd nog.

Vijf uur weer op, en na een douche en ontbijt naar Watarrka National Park gereden, ook wel Kings Canyon genoemd. Diegenen die in Amerika naar de Grand Canyon geweest zijn, weten hoe zoiets eruit ziet. Kings Canyon is dan wel minder groot, toch was ook deze wandeling weer superindrukwekkend. Ten eerste door de zonsopkomst, met al die rode rotsen erg mooi om te zien. Een wandeling gemaakt over de ‘rim’ van de canyon, waarbij Steve weer van alles vertelde over de planten en dieren, de steenformaties, het ontstaan van de canyon, de fossielen van schelpen en zeedieren die miljoenen jaren geleden hier leefden toen deze woestijn nog zee was. Tijdens de wandeling liepen we naar de Garden of Eden. Een soort kleine vallei in de canyon waar al het water naartoe stroomt waardoor er daar allerlei verschillende bomen en planten groeien. Echt een bijzondere plek om even te zitten.

Na de wandeling teruggereden naar Alice Springs. Met veel tussenstops. Zo hebben we geluncht onderweg tussen de dingo’s (wilde honden), hebben we verschillende fossielen gezien, een plek waar miljoenen jaren geleden een krater is ingeslagen (zometeen op google kijken, je schijnt een grote cirkel ten westen van Alice te kunnen zien, enkele kilometers lang) waar de rotsen door de kracht van de inslag omhoog zijn geworpen en we kwamen nog flinke bosbranden tegen waardoor we moesten omrijden.

Rond zes uur was ik terug in het hostel. Drie bijzondere dagen meegemaakt. De groep was gezellig, veel Fransen, een aantal Oostenrijkers en een Belgisch gezin. De tourguide Steve was top, veel verteld, leuke muziek onderweg laten horen, passend bij de verschillende plaatsen. In het hostel gegeten met de nieuwe kamergenoten, rond elf uur gingen we naar bed. Nu blijf ik hier tot vier uur, dan vertrekt de bus richting de Ghan. Een lange reis, 22 uur, maar volgens mij ook weer bijzonder om mee te maken.

Voorlopig dus even geen nieuw verslag, zaterdag ben ik weer 🙂 Ik ga nu proberen wat foto’s te uploaden. Ik heb er rond de 600 gemaakt, dus wordt even kiezen.