Vakantie Indonesië, een kort verhaal

Vandaag vertrek ik voor enkele weken naar Indonesië. Oog in oog komen te staan met orang-oetans, de Rinjani-vulkaan beklimmen, een boottocht over zee maken naar Komodo en Flores en wellicht nog ergens een relaxt strandje opzoeken om echt bij te komen na een lang schooljaar. Dat moet wel een prachtvakantie worden!

Wanneer ik in de vakantie alleen op pad ga, krijg ik veel reacties van mensen waaruit blijkt dat ze het knap, stoer, dapper vinden. Natuurlijk, het is spannend om op jezelf aangewezen te zijn. Om je aan te passen aan het onbekende. Om problemen zelf op te moeten lossen. En ondanks alle mooie indrukken is het af en toe lastig om alleen in een restaurant te eten of ontbijten. Maar bovenal is het toch vooral een luxe om zo’n mooie reis te kunnen maken. Luxe, bijzonder, spannend, indrukwekkend. Dat zijn bewoordingen die ik vind passen. Maar knap..? Nee.

Wat voor mij knap is? Dat je je leven met iemand kunt delen en de zorg voor kinderen op je neemt. Dat je je eigen dromen soms laat varen omdat je je verantwoordelijkheid neemt. Om je kinderen op te voeden en al je aandacht en energie in je relatie te steken. Dat je jaarlijks vier weken met de tent, vouwwagen of caravan op pad gaat en je kinderen van jongs af aan meeneemt de bergen in. Om te wandelen, kanoën, dorpjes bezoeken of live de Tour te kijken. Dat je je eigen leven aanpast om het zo goed mogelijk te doen voor een ander.

Mijn ouders, mijn zus en haar man, en waarschijnlijk met hen vele anderen als ik zo op Facebook de vakantiefoto’s voorbij zie komen.

Die vind ik pas knap, stoer en dapper.

 

Ik hoop de komende weken te genieten van een nieuw, onbekend land. En op mijn site zal ik regelmatig foto’s en verhalen posten voor eenieder die het leuk vindt om deze vakantie een beetje te volgen. 

Groot tekort aan leerkrachten.. Of groot tekort aan daadkracht en investering?

We hadden het kunnen weten. Nu een kwart van de basisscholen niet  kan starten met een leerkracht voor elke groep is het ineens groot nieuws. De kranten staan er vol mee, het NOS journaal maakt er een groot item van en op twitter gaat het los. Iets met ‘als het kalf verdronken is’..

Wat worden we moe van het gezeur de afgelopen jaren rondom het onderwijs. Het niveau is niet hoog genoeg, stakingen zijn onnodig, de eis van de basisschoolleerkrachten om hetzelfde salaris te krijgen als hun collega’s uit het voortgezet onderwijs wordt gezien als overdreven, leerkrachten hebben teveel vakantie..  Maar nu  duizenden kinderen begin volgend schooljaar zonder juf of meester in de klas starten is er ineens volop aandacht. Misschien gaat het  ook om kinderen van de politici en journalisten zelf?

Wat denkt men nou? Dat leerkrachten voor hun lol staken? Dat ze niet al jaren de problemen zien groeien in het onderwijs? Dat er voor niks een eigen vakbond in het leven is geroepen en #poinactie regelmatig trending is? Nee, dit zien wij al jaren aankomen. Had daar eens wat vaker naar geluisterd en over geschreven.

Leerkrachten werken niet alleen om te werken, maar ook omdat ze een waardevolle bijdrage willen leveren aan de samenleving. Aan de toekomst, van ons allemaal. Daar zijn kleinere klassen voor nodig. Daar is op zijn minst een leerkracht voor elke groep voor nodig. En ja, dat kost geld. Dat heet investeren.

Het aantal burn-outs is hoog. Het aantal leerkrachten dat naar het VO gaat groeit. En logisch, want daar verdien je meer met hetzelfde werk. Het aantal onbevoegde leerkrachten voor de klas neemt toe. Zelfs klassenassistenten en concierges worden voor de groep gezet, om de kinderen maar niet naar huis te sturen. Maar vraag jezelf eens af wat dit betekent voor het onderwijsniveau..

In een rijk land als Nederland gaat de discussie nu over het feit of er wel leerkrachten genoeg zijn om alle groepen les te kunnen geven. Een lachertje.

Oplossingen zijn er genoeg. Gedreven leerkrachten zijn er nu nóg wel. Er is nog niemand echt verdronken. Maar voorlopig blijft het bij emmertjes water omhooghalen. Het dempen van de put laat op zich wachten..

Laat de politiek het zich maar aanrekenen dat dit ten koste gaat van duizenden kinderen in dit land.

Schandalig.