Hue: keizerlijke stad

De afgelopen drie dagen heb ik doorgebracht in Hue, de keizerlijke hoofdstad van Vietnam. Van 1802 tot 1945 was dit de hoofdstad van de Nguyen-dynastie. De omgeving staat bekend om de vele tempels en pagode, en in het midden van de stad langs de parfumrivier vind je de citadel: de oude keizerlijke stad en de verboden purperen stad waar de keizer Samen met zijn familie leefde. Helaas is veel verwoest tijdens de Vietnamoorlog en door natuurrampen, maar inmiddels zijn de Vietnamezen druk bezig geweest met de nodige restauraties en kun je alsnog je ogen uitkijken en je wanen in de tijd van de keizer. Overigens, parfumrivier klinkt natuurlijk mooi, maar ik zou er niet in willen zwemmen.  Verwacht er dus niet teveel van..

Na een lange nacht in de trein werd ik fantastisch ontvangen door Michael, de eigenaar van het kleine Four Seasons Hotel en zijn team. Meteen een welkomstdrankje, uitgebreid ontbijt en uitleg aan de hand van de stadsplattegrond wat ik allemaal kon bekijken in deze stad. Meteen het plan gemaakt om de volgende ochtend per motor langs enkele pagodes en tempels te rijden en zondag de citadel bezoeken.

Ik werd ’s ochtends opgewacht door Qua, de ‘easyrider’. Na zes jaar bij de easyriders te hebben gereden, een organisatie die je door heel Vietnam per motor kan vervoeren, is hij twee jaar geleden voor zichzelf begonnen. Tijdens de tocht hebben we veel gesproken, zijn engels was prima. Na de oorlog werkten zijn ouders hard zodat hij en zijn zussen naar school konden gaan. Hij leerde Engels en kon via familie aan een baan komen. Nu werkt hij weer hard zodat zijn kinderen naar school kunnen, en wat hem betreft naar de universiteit zodat zij een nog betere toekomst hebben. Hij vertelde dat je zelf verantwoordelijk bent voor wat je bereikt in het leven en je daar volledig voor moet gaan. Dat het soms afzien was voor hem en zijn ouders maar dat hij inmiddels zoveel heeft verdiend dat hij goed voor zijn vrouw, kinderen en moeder kan zorgen. Er verandert veel in Vietnam maar de splitsing tussen arm en rijk wordt enorm groot. Volgens Qua omdat er ineens veel geld verdiend kan worden, mensen dan vooral aan zichzelf en de korte termijn denken en daardoor het verdiende geld bij een beperkte groep terecht komt. Dat is goed te zien in de grote steden. Daarnaast willen sommige mensen niet mee in de verandering, blijven ze volhouden te willen leven zoals ze dat vroeger deden zoals jagen en land bewerken en maken ze geen gebruik van bijvoorbeeld het gratis onderwijs. Op die manier worden de verschillen ook groter. Hij is in elk geval goed op weg, is enthousiast verteller, blij met de kansen die hij krijgt en creëert en gelooft in karma: de goede dingen die je doet zullen je helpen, ook in volgende levens.

Easyrider
Easyrider

ik heb genoten van de motorrit. Ben over kleine wegen dwars door het landschap bij verschillende tempels, tombes en pagodes geweest. Prachtige manier om de omgeving te verkennen. Onderweg veel Nederlanders gezien op de fiets die de weg niet konden vinden of snel terug wilden vanwege de hitte, ruim 37 graden. De motor is dus echt een aanrader. Maandag zal ik dan ook op die manier van Hue naar Hoi An reizen. Een dagtocht over een bergpas en langs stranden.

Vanochtend de citadel bezocht. Goede timing want door flinke bewolking was het koeler. De citadel ligt aan de overkant van de parfumrivier. Je vindt er paleizen, paviljoenen, tempels, tuinen, stadspoortennen waant je even 200 jaar terug in de tijd. De citadel werd door 80.000 dwangarbeiders gebouwd. Binnen de 4 vierkante km citadel ligt ook de verboden purperen stad, naar het model van de verboden stad in Peking / Beijing. Bijzonder mooie tuinen en gebouwen waar de keizer vroeger woonde. Leuk ook om te zien hoe het er aan toe ging in die tijd op oude foto’s die overal hangen.

Ingang van de citadel
Ingang van de citadel

Hue is niet de meest gezellige stad. Stukken rustiger dan Hanoi, dat wel. En zeker de moeite waard enkele dagen te bezoeken vanwege de vele monumenten die ook op de Werelderfgoedlijst van Unesco staan.

Nachttreinen..

Reizen met de nachttrein is telkens een bijzondere en spannende ervaring. Wie zit er met je in de coupé, heb je de goed trein te pakken, zijn er uren vertraging, kun je een beetje slapen en komt de trein überhaupt wel aan? De eerste keer in de nachttrein richting Sa Pa zat ik tussen de Vietnamese locals. Op zich niet heel gezellig maar wel lekker rustig. De terugreis leek prima omdat ik tot vijf minuten voor tijd de enige in de coupé was, maar net op dat moment kwamen er een vader, moeder, baby en peuter bij. Gelukkig was het vanaf tien uur stil en verliep de reis verder prima.

De derde en voorlopig laatste keer dat ik met de nachttrein zou vertrekken werd ik door een taxi naar het station gebracht. Wel fijn want je weet zelf nooit helemaal zeker of je wel het goede station hebt gekozen. Natuurlijk te vroeg aangekomen dus moest ik in de hal wachten. De hal zat vol Vietnamezen en een enkele backpacker, was vrij smerig maar ze hadden wel Spaans voetbal op staan dus dat doodde de tijd wel. Mooi detail was dat er geen omroepsysteem werd gebruikt, maar een mevrouw elke keer met een megafoon de vertrekkende treinen omriep. Niks van te verstaan natuurlijk, maar gelukkig hadden ze een bord met Engelse vertaling.

Zo slaap je in de SE3
Zo slaap je in de SE3

Dit keer had ik twee Parijzenaars in de coupé. Aardige mensen dus dat was leuk. Slapen lukte op deze trein het minst. Blijkbaar zijn de treinen naar en van Sa Pa luxer omdat daar meer toeristen gebruik van maken. Wel een redelijk bed maar vanaf de eerste minuut leek het alsof je op een aardbeving reed die op een of andere manier meebewoog met de trein. De reis duurde 12 uur en op het station werd ik opgewacht door een jongen van het hotel, die mij op de motor verder bracht. Weer een nieuwe plek. Hue. De stad van de pagodes en de oude citadel.

Heel leuk schijnt de stad zelf niet te zijn, we gaan het zien. Morgenochtend word ik per motor langs vier pagodes en een tempel gebracht. De middag zal denk ik relaxen worden in het hotel want het is te warm om dan actief te zijn. Zondag bezoek ik de citadel. Het plan is om maandag dan per motor (easyriders) naar Hoi An te gaan, maar we wachten het weer even af want er is regen en onweer op komst. Morgen meer!

 

Drakenschepen liggen klaar op de parfumrivier.
Drakenschepen liggen klaar op de parfumrivier.
Visser op de parfumrivier
Visser op de parfumrivier
Kade van de parfumrivier
Kade van de parfumrivier

Weg uit de drukte van Hanoi: Sa Pa

Na anderhalve week Bangkok en Hanoi, met uitzondering van de tocht naar Ha Long Bay, had ik veel zin in de tocht naar de bergen van SaPa. Even weg uit de drukte van de stad. Weg van de smog. Hoewel de start niet helemaal verliep zoals gepland, lees mijn vorige blog, kwamen we na een vrij goede treinreis aan op het station van Lao Cai, slechts twee kilometer van de Chinese grens. Daarvandaan werden we met een busje naar Sa Pa gebracht.

in 1922 werd Sa Pa door de Fransen gesticht. Dat is goed terug te zien in de gebouwen waar tegenwoordig allemaal hotels en restaurants zijn gevestigd. De laatste jaren is het toerisme enorm gestegen. je kunt volop winkelen, lekker eten en tours boeken waar je echt de bergen ingaat. Ik had vooraf al een driedaagse tour geboekt. Omdat we niet direct het hotel in konden, hebben we eerst een wandeling naar beneden gemaakt. Prachtige uitzichten ondanks de wolken en regen. Beneden werd een dansvoorstelling gegeven. Niet heel bijzonder maar voor even best vermakelijk. De middag hadden we vrij om het dorpje te bekijken.

Franse bouwstijl
Franse bouwstijl
Dansvoorstelling
Dansvoorstelling

De volgende dag vertrokken we vroeg voor een tweedaagse wandeltocht. Onze gids, Ti (‘like in the drink’) heeft ons een prachtige ervaring meegegeven. Tijdens de wandeling was het voortdurend genieten van de uitzichten over de bergen en rijstvelden. Onderweg kwamen we veel bijzondere mensen tegen. Er leven in Sa Pa verschillende bergvolkeren, zoals de zwarte-Hmong en de rode Dao. Elk volk spreekt zijn eigen dialect. Tijdens de wandeltocht loopt er een hele stoet mee. Ze willen je graag helpen, wat nodig was omdat er door de storm en regen hele stukken land waren verschoven.  En ze zijn nieuwsgierig naar je persoonlijke achtergrond. Let op, want aan het eind van de tocht willen ze vooral dat je spullen van ze koopt ‘I helped you, you now buy from me’. Ook als je al iets gekocht hebt is dat geen reden om te stoppen met proberen: ‘yes but you buy not from me’. Dat gaat maar door, tot je heel duidelijk nee zegt. Niks is gratis. Het was echt afzien door alle moeder. We zagen er niet uit.  Ook moesten we andere routes lopen doordat de paden onbegaanbaar waren, en dus kwamen we via de jungle aan bij onze homestay.

 

Uitzicht tijdens de wandeling
Uitzicht tijdens de wandeltocht
Uitzicht tijdens de wandeltocht
Uitzicht tijdens de wandeltocht

We werden heel hartelijk ontvangen door de mensen van onze homestay. Een vader van 25, een moeder van 25, drie kinderen en een geadopteerde zoon van 16. En een vierde kind op komst. De mensen hier trouwen zo rond hun zestiende, ze worden uitgehuwelijkt en starten vrijwel direct een gezin. Deze mensen waren enorm aardig. We kregen wat te eten en drinken, moesten onze vieze kleding en schoenen afgeven zodat ze die konden schoonmaken en we konden douchen. Ze hadden het naar Vietnamezen maatstaven vrij goed voor elkaar. Na het douchen hielpen we met koken. Het voorwerk dan, koken wilden ze zelf doen. Het duurde even maar ik heb zelden zo goed gegeten. Vers gebakken chips met knoflook, roergebakken biefstuk, kalfsvlees, de lekkerste spring Rolls ever, roergebakken waterkers, champignons en natuurlijk rijst. Na het eten werd er wat gitaar gespeeld en gezongen en om half negen gingen we naar bed. Alle bedden waren voorzien van zelfgemaakte dekens en kussenslopen en een klamboe. Iedereen was zo moe dat we vrijwel direct in slaap vielen.

Deel van onze homestay
Deel van onze homestay

De volgende ochtend kregen we stapels pannenkoeken als ontbijt. Na mij negende (‘eat or you’ll be hungry’) was ik wel klaar voor de nieuwe lange dag. Wat overigens wel grappig was, is dat de kinderen in een vrij armoedige omgeving opgroeien maar wel een iPod hadden waar ze op speelden. Geen tv, daar hadden ze er een van in het dorp. Een beetje zoals in de jaren zestig in Nederland, met zijn allen kijken bij de buren. De opa en oma waren ’s ochtends hard aan het werk om alle maiskolven naar de dieren te brengen. Een behoorlijke klus want het waren er honderden. Iedereen in de familie helpt mee Met het bedrijf.

Maïskolven
Maïskolven

We waren dus goed gevuld klaar voor de nieuwe tocht. we kozen voor de moeilijke optie en dat betekende weer steile stukken omhoog, door riviertjes, bamboebossen en paden die weg waren gesleten door de hevige regenval. Vandaag hadden we geluk met het weer, blauwe lucht en zon. Dat zorgde er wel voor dat iedereen binnen tien minuten helemaal bezweet was. Maar elk uitzicht was de moeite waard. Onderweg kwamen we langs enkele schoolgebouwen. De kinderen gaan alleen in de ochtend naar school omdat ze daarna moeten werken. Alle gebouwen zijn geel en voorzien van vlaggetjes, dat maakt het meteen heel vrolijk. Rond drie uur in de middag kwamen we aan en na een uitgebreide lunch werden we om half vijf opgehaald voor de terugreis naar Hanoi. Ik had geen geluk met de medepassagiers. In het bed onder mij lag een Vietnamese die niks zei, en aan de andere kant lagen vader en moeder met een baby en kind van ongeveer twee. Ze gingen op familiebezoek in Hanoi. Gelukkig waren de kinderen rond tien uur stil. Ik heb alsnog vrij goed kunnen slapen. Als ik vanavond de trein naar Hue neem hoop ik wel op wat gezelliger reisgezelschap.

In elk geval was dit weer een fantastische trip. Ik kan iedereen de tocht van Intrepid aanraden, en dan met name de combinatie met de gids Ti en de homestay bij haar nicht.

Vandaag wordt een dagje doorkomen in de hotellobby. Misschien ga ik nog naar het Museum of Ethnology maar dat zie ik vanmiddag wel. Een kamer voor nu kost 75 dollar, belachelijk veel, maar ik kan een paar uur gebruik maken van de kamer van een van de Australische reisgenoten van Sa Pa. Dat is fijn, kan ik in elk geval even douchen en de tassen herpakken. Na vier nachten is dat wel nodig.

Een van de kinderen van de homestayfamilie
Een van de kinderen van de homestayfamilie
Ons reisgezelschap
Ons reisgezelschap

Vanavond om 23.00 de trein naar Hue!

Nog een paar plaatjes:

image

image

image

image

This train is not really bound for glory..

Daar lig je dan, op een bed van 50 bij 160 cm, met onder je een Vietnamese vader met kind, en aan de andere kant van de coupe een Vietnamese moeder en dochter. Je ligt dus boven. Dat betekent dat het enige tussen jouw en de vloer beneden een stang van 16 cm breed is. Praten doen de reisgenoten niet, alleen in het Vietnamees. Nog tien minuten en dan start de treinreis. Gelukkig maar negen uur te gaan..

Dat is dus zo’n beetje de situatie op dit moment. Op naar Sapa, het dorpje in de bergen van Vietnam. We hebben een bijzondere start van deze tour gehad. Om 18.30 uur werd ik opgehaald, samen met een Australische vrouw, die in Londen woont en net zes maanden in Cambodja had gewerkt. Vervolgens twee Australische meisjes opgehaald. Er zou nog een vijfde persoon bij komen maar die had volgens de gids geen bevestiging verstuurd dus we gingen eerst maar eten bij een local restaurant.

Ik ben nu al vijf dagen in Hanoi maar deze plek had ik nog niet gezien. We liepen een klein, druk, naar bier en rook ruikend ‘restaurant’ in. Maar restaurant is een groot woord, leg betonnen platen neer, bouw er muren omheen en zet er zoveel mogelijk plastic stoelen en tafels neer en je hebt een verbeterde versie. Boven aangekomen moesten we zitten en vertelde de gids trots dat we local food gingen eten. De Australische vrouw keek vanaf het moment bij binnenkomst tot en met het instappen van de trein alsof ze net tot drie jaar Hanoi Hilton, de gevangenis waarin de Amerikanen gedurende de Vietnamoorlog werden opgesloten, was veroordeeld. Een van de Australische meisjes, India,  was vegetarisch. We kregen twintig spring rolls met beef voorgeschoteld.. Tash, de andere aussie, en ik kregen er acht op. Erg lekker overigens. De guide was continu aan het bellen, hij kreeg het hotel waar aussie nummer vijf zat te wachten maar niet pakken. Miss Hanoi Hilton keek nog steeds stuurs voor zich uit. Gezelligheid troef. Toen er vervolgens twee gigantische schotels met deepfried fish en beef werden neergezet kwamen India, tash en ik niet meer bij. Gelukkig mocht ik een biertje pakken uit de koeling. Detail was dat deze alleen als kast diende, de stekker zat er niet eens meer aan. Nog beter werd het toen de guide terug kwam. Of we het eten maar wilden laten staan. Hij wilde langs het hotel rijden omdat hij zich tot enige zorgen maakte. Met enige logica had je de volgorde omgedraaid maar ach, we waren op een of andere manier niet meer verbaasd.

Snel de bus in op weg naar het hotel.  Daar stond inderdaad een volgende aussie te wachten. Ze zat al twee uur naast de telefoon, had het headquarters  van Intrepid al gebeld maar kreeg niemand te pakken. We reden naar een volgend restaurant. Bij het uitstappen zagen we een van mijn favoriete restaurants verschijnen: Koto. Ik heb daar drie keer heerlijk gegeten. Het is een bedrijf van een Australische Vietnamees die in zijn restaurant probleemjongeren een kans biedt een plek te vinden in de maatschappij. Een soort Jamie Olivier dus.  We staken de straat over en liepen naar binnen.  Bij Pho24, in het pand ernaast dus.  We hadden nog maar 25 minuten om bij het station te komen en meer dan noedelsoep, kant-en-klaar, zat er dus niet in. Binnen werd gerookt. Miss Hilton stond op het punt niet in maar onder te trein te stappen.

Op het station aangekomen bracht de gids een pak koekjes. ‘You have to eat something miss’! Dat was dan wel weer aardig Van hem. In de trein kregen de vier Australiërs met zijn vieren een coupé.  Wel begrijpelijk maar jammer voor mij. Ik had liever met Miss Hilton geruild.  Die lag binnen vijf minuten op haar bed een boek te lezen. Ik denk dat het morgen wel goed komt met haar. Ze was gewoon moe na een lange en drukke dag Hanoi en wilde slapen. Anyway, ik mocht de coupé ernaast hebben.

Dus daar lig ik dan, op een bed van 50 bij 160 cm, met onder mij een Vietnamese vader met kind en aan de andere kant van de coupé een Vietnamese moeder en dochter. Ik lig dus boven. Dat betekent dat het enige tussen mij en de vloer beneden een stang van 16 cm breed is. Praten doen de reisgenoten niet, alleen in het Vietnamees. De treinreis is inmiddels gestart.  Gelukkig nog maar acht uur en drie kwartier te gaan. Leve de iPad..

Weltrusten!
Weltrusten!

De baai van de neerdalende draak

Duizenden jaren terug, in de oude tijd toen het land opnieuw werd gevormd, moest Vietnam zich verdedigen tegen invasies vanuit het Noorden.  Hierbij werd de hulp ingeroepen van de  Moeder der Draken en haar kinderen. Zij daalden neer op aarde en spuwden vuur en  vernietigden de vijand met verwoestende smaragden die ze vanuit hun mond naar beneden lieten storten. De smaragden vormden een onneembare verdedigingswal en de vijand werd verslagen. Rust keerde terug in Zuid-Oost Azië en in de loop der jaren veranderden de smaragden in kleine eilanden.  De draken veranderden in mensen en hielpen met de wederopbouw van het land. De baai werd voortaan Ha Long Bay genoemd: de baai van de neerdalende draak. in de buurt ligt Bai tu Long, vernoemd naar de kinderen van de draak.

Dit verhaal hoort bij de Vietnamese overtuiging dat de mensen verbonden zijn met draken. Nu heb ik weleens draken van mensen ontmoet, maar daar blijft het dan ook bij. Wel is het duidelijk dat deze baai een plek is om niet te vergeten. Vanuit Hanoi werd ik met de bus naar de haven gebracht, een tocht van ongeveer vier uur. Halverwege werd er gepauzeerd, bij een toeristisch oord waar je beelden en allerlei prullaria voor veel geld kon kopen. De opbrengst zou naar een goed doel gaan maar daar kun je zo je twijfels bij hebben. In elk geval heb ik tot in Ha Noi niet de behoefte om te reizen met nog meer bagage dus ik heb een half uurtje gelezen.

Bij de haven was het een drukte van jewelste. Er liggen bijna 1000 boten in de baai volgens onze gids. We werden met een kleinere boot naar onze ‘junkboat’ gebracht. Onze groep bestond uit drie Nederlanders, twee Duitsers, twee Engelsen, een Amerikaanse en twee Vietnamezen. Een kleine groep waardoor we allemaal een hut voor onszelf hadden. Prima dus.

Onze boot
Onze boot
Mijn hut
Mijn hut

Tijdens het uitvaren kregen we een uitgebreide lunch, waarna we enkele grotten bezochten. Een aardige plek, maar de enorme fantasie van onze gids kon ik niet delen. Hij zag  allerlei dieren en zelfs Queen Elisabeth in de verschillende rotsformaties. En hij vertelde dat het grottencomplex 15 miljoen vierkante meter zou zijn. Maar goed, overdrijven maakt het soms net iets spannender allemaal natuurlijk. Na de grottentocht konden we een uurtje zwemmen aan een strandje. Een andere Nederlandse jongen en ik hebben de trappen naar boven beklommen en daar van een mooi uitzicht kunnen genieten. Echt een bijzondere plek om geweest te zijn.

Een deel van het grottencomplex
Een deel van het grottencomplex
Uitzicht op de baai
Uitzicht op de baai

’s Avonds hebben we met zijn allen gedineerd op de boot. Het happy hour zorgde ervoor dat er behoorlijk wat cocktails werden gedronken. We hebben tot laat met een groepje op het dek gezeten, enorm gelachen. Onder ons waren de Vietnamezen enthousiast met de bemanning karaoke aan het zingen. Dat lieten wij even passeren. Ieder zo zijn kwaliteiten.

Na een heerlijke nacht werden we om zeven uur aan het ontbijt verwacht om te gaan kajakken. Het weer was omgeslagen, in de buurt onweerde het maar het zou niet gevaarlijk worden. We voeren door een opening onder een berg door en kwamen op een soort meer terecht waar we rond hebben gevaren. Op het land waren apen druk bezig te schuilen voor de regen. Ongelooflijk hoe snel en handig zij langs de rotsen klauterden. Het regende enorm hard dus iedereen kwam doorweekt terug op de boot.

Onheilspellende lucht boven de baai
Onheilspellende lucht boven de baai
Ha Long Bay
Ha Long Bay
Ha Long Bay
Ha Long Bay

We hebben geluk gehad want tijdens onze terugkomst in de haven bleek dat alle tochten die dag waren gecanceld in verband met een heftige storm. Je zou maar geboekt hebben, aankomen en dan pas merken dat de tocht niet doorgaat..

Ik kan iedereen een overnachting in Ha Long Bay aanbevelen. Een mooie ervaring. Ik hoop dat de drie nachten in Sapa net zoveel bijzonders opleveren.

Hanoi: andere wereld

Een tijd geleden las ik op de website van Jeroen Fritz een tekst met als titel ‘Rare jongens die Vietnamezen’.  Hij somt een aantal opmerkelijke feiten op over dit volk. En na een aantal dagen Hanoi begrijp ik inmiddels wat deze eigenaardigheden in de praktijk betekenen.

Na het inchecken in mijn hotel dacht ik meteen de stad te gaan verkennen. Lekker lopen richting het Hoan Kiem meer en indrukken opdoen. Het was eind van de middag, ongeveer 34 graden dus perfect wandelweer.. Er is geen betere manier om een cultuurshock te krijgen. Na 100 meter kwam ik op een kruispunt aan waar de verkeerssituatie in Hanoi duidelijk werd verbeeld: tientallen zo niet honderden scooters, fietsen, auto’s en bussen die dwars door elkaar rijden, al toeterend om aan te geven dat ze er zijn. De eerste minuten keek ik verbaasd naar het verkeersschouwspel dat voor mij werd opgevoerd. En al snel bleek dat er maar één manier is om over te steken: gewoon lopen en er vanuit gaan dat ze om je heen rijden.

Na een enorme hoosbui stonden de straten onder water. Ook dit weerhoudt de Vietnamees er niet van dwars door elkaar te rijden, fietsen en wandelen..

Drukte op de weg, ook met regen
Drukte op de weg, ook met regen

Als je wilt gaan shoppen in Hanoi kun je je lol op. Er zijn duizenden winkels in het oude centrum en in het weekend kun je op de straatmarkt aan de Po Hang Ngang van alles kopen. Er is wel één moeilijkheid. Winkels hebben zich als een soort gildes bij elkaar gevoegd waardoor je straten krijgt met eigen specialisaties. Zo is er een straat met alleen maar tassen, een straat met alle soorten touwen, een schoenen- en slipperstraat en een ‘gekopieerde-lonely-planets’-straat. Als je eenmaal de juiste straat hebt gevonden is de keuze reuze, maar daarmee is het probleem meteen duidelijk geworden: waar moet je zijn voor welk product? Misschien kan de plaatselijke VVV hier een app voor maken. Ik ben in elk geval nog op zoek naar een klamboe, dus mocht iemand nog een adres in Hanoi weten..

Na enkele uren over straat te hebben rondgelopen wilde ik wat eten. In Bangkok stikte het van de restaurantjes en daar ging ik ook hier naar op zoek.  Liefst met plaatselijke gerechten. Dat was moeilijk. Ik zag wel veel mensen buiten zitten maar niet echt zoals je dat verwacht. Wat blijkt: vanaf een uur of vijf worden er op diverse hoeken van de straat hele kleine plastic krukjes neergezet. Uit speciale vaten wordt dan lokaal bier getapt: Bia Hoi. Dit bier heeft geen lange houdbaarheidsdatum en vind je niet in de winkels, maar is bedoeld om direct op te drinken. In combinatie met hapjes, elke straattent heeft zijn eigen specialiteit. Voor zo’n 30.000 dong had ik drie draught biertjes en hapjes op, dat is omgerekend iets meer dan een euro.

Bia Hoi drinken op straat
Bia Hoi drinken op straat

Ik moet wel zeggen dat drie dagen straat-eten en Bia Hoi genoeg is. Gisteren kwam ik terug van twee dagen Ha Long Bay (later meer) en in de straat van mijn hotel was een fusion restaurant waar ik een heerlijke steak met french fries gegeten heb. De zaak zat vol met Nederlanders en Belgen waaruit maar weer blijkt dat we van anderen verwachten zich aan ons aan te passen, maar we hier zelf misschien toch wel veel moeite mee hebben..

De laatste eigenaardigheid dan. De Vietnamezen zijn dol op karaoke. Nu heb ik op een vrijgezellenfeest een historisch leuke avond gehad in de karaokebar Casablanca in Amsterdam, maar hier is het een dagelijkse aangelegenheid. Zelfs op de boot in Ha Long Bay stond er een karaokemachine. Met als gevolg dat de Nederlanders, Duitsers, Britten en Amerikanen op het dak aan de cocktails zaten en de twee Vietnamezen met de bemanning luid aan het zingen waren. Verschil moet er zijn..

Nog een paar bijzondere plaatjes:

De badmintonstraat met getekende velden op de stoep.
De badmintonstraat met getekende velden op de stoep.
Hoog in de bomen op zoek naar vruchten
Hoog in de bomen op zoek naar vruchten

Bangkok: over fietsen, hippiebroeken, tempels en Mariah Carey

Aan het einde van de vierde dag beginnen met mijn reisverhalen. Dat moet wel een goed teken zijn. En zo is het helemaal. Het eerste deel, en daarmee het eerste land zit erop. Niet dat ik Thailand nu goed heb leren kennen, daar zijn vier dagen Bangkok natuurlijk niet representatief voor. Maar wat een mooi gezamenlijk begin hebben Suus en ik gehad! Een begin vol verrassingen.

Donderdag werden we op Schiphol aangesproken door een cameraploeg, of we mee wilden werken aan een interne promofilm voor KLM.  Het ging met name om het afscheidsmoment, uitzwaaien door de thuisblijvers, tot en met het boarden. Na enige twijfel toegezegd en voor we het wisten hadden we de cameraploeg achter ons aan, tot in het vliegtuig. En door de deelname konden we zo doorlopen, langs de rij, het vliegtuig in. We hoopten nog op een upgrade naar business class en champagne maar dat ging blijkbaar te ver. Wel waren onze stoelen versierd met wensen van de thuisblijvers. Een goed begin van de vlucht!

Goede reis!
Goede reis!

De vlucht stond vooral in het teken van niet slapen, weinig beenruimte en het doorkrijgen van de tussenstanden van de halve finale op het wk. Helaas was er geen WiFi in het vliegtuig. Ik heb zelden met zo weinig informatie met spanning een wedstrijd gevolgd. ‘Gelukkig’ konden we de twee daaropvolgende dagen in Bangkok de wedstrijd prima volgen, want de hele dag werd de wedstrijd herhaald. We moesten wel kijken..

Bangkok. Wat een stad! Vanaf onze aankomst werd al snel duidelijk dat het een stad is van tegenstellingen. Krotten van golfplaten naast prachtige huizen en tempels. Drukke straten vol toeristen, zwervers en bedelaars maar ook monniken en locals. Mannen die vrouwen blijken te zijn en andersom. De stad leeft, 24 uur per dag.

De leukste manier waarop wij Bangkok echt goed hebben leren kennen is door de fietstocht die we hebben gemaakt.  Co van Kessel zelf is overleden, maar hij stond aan de basis van meer dan dertig jaar fietservaring door deze stad. Geleid door twee vriendelijke gidsen hebben we van 9.00 tot 18.00 door en rond de stad gefietst. Beginnend met een helse tocht door de nauwe steegjes en straatjes van de binnenstad. Dwars over de markten, waar zeer bijzondere en soms vrij bizarre ingrediënten werden verkocht. Langs de motorhandeltjes, waarbij de handelaars alle onderdelen sorteren en na het bij elkaar zoeken nieuwe motoren in elkaar zetten voor bijvoorbeeld een longboat. Vooral de stoep werd gebruikt als fietspad.

Op het station pakten we met de groep een trein naar een buitenwijk van Bangkok. Daarna fietsten  we op kilometers lange paden van betonnen blokken die tussen de rivieren en de huisjes zijn geplaatst. Bizar wat je allemaal tegenkomt. Op de gekste plekken winkeltjes waar we dan stopten voor een colapauze. Bananenbomen langs de weg, iemand zag een varaan, vissershuisjes die amper overeind bleven en mooie huizen aan het water, kinderen die ons toezwaaiden en het water insprongen, enorme vissen die uit het water opsprongen, tempels waar gebeden werd en waar schildpadden en palingen als ‘offer’ levend terug het water in werden gegooid. We keken onze ogen uit.

Fietsen langs de rivier
Fietsen langs de rivier

Na het tweede deel op de fiets en het bezoeken van een tempel, zetten we de tocht voort per longboat. Even relaxen en genieten van het uitzicht vanaf de rivier. Het laatste deel pakten we ook nog de skytrain die ons terugbracht naar het startpunt. Als je Bangkok wilt leren kennen zonder alleen de toeristische plekken aan te doen, is dit zeker een aanrader. Er werd veel verteld onderweg, de lunch en andere pauzemomenten waren prima verzorgd. We hebben ons goed vermaakt! Zie ook: http://www.covankessel.com/nl

Tempel onderweg
Tempel onderweg

’s Avonds kun je volop eten en drinken op terrasjes in de straten rond Khao San Road. Vrij toeristisch maar gezellig. De avond na het fietsen hebben we met twee Nederlanders op het terras gezeten.  Overigens niet op Khao San Road zelf, eromheen is het gezelliger. Net als in de straat waar ons hotel zat, Rambuttri. We hadden de pech dat vanwege een speciale dag voor Boeddha er geen bier werd geschonken. Gelukkig waren ze zo inventief om dit alsnog te schenken, maar dan wel in witte mokken. Veel restaurants durfden dit niet aan. Op onze laatste avond kwamen we via de ‘riviertaxi’ in een wat mindere buurt terecht, waar we door een tuktuk bij een restaurant werden afgezet waar het enigszins redelijk vol te houden was. Ook al zagen we twee ratten lopen bij de keuken. Dat zet je op zo’n moment toch aan het denken wat voor vlees je op je bord hebt liggen.. In elk geval kwamen er halverwege ons verblijf twee agenten aan een tafel zitten. Niet om het restaurant te beboeten zoals in de rest van de stad, maar om hun gedoogbeleid kracht bij te zetten. Er werden direct twee halve literflessen Heineken neergezet. Zo ga je dus om met de politie in Thailand…

We hadden graag nog het Grand Palace bezocht. De eerste dag waren we te moe van de reis om te bedenken wat de daar lange kleding voor moesten dragen, dus de laatste dag gingen we voor een herkansing. In onze mooie nieuwe hippiebroeken waren we klaar voor een bezoek, maar het paleis was dicht. De weg was afgezet, veel politie en militairen op de been want de prins bleek op bezoek te komen. Hij werd door een gevolg van zo’n twintig auto’s gebracht, en het leek er sterk op dat alle mensen langs de weg stil moesten blijven staan. We mochten geen foto’s maken maar we hebben hem gespot. Hij zou die dag een bijzondere ceremonie bijwonen, iets met het wisselen van de ‘kostuums’? We mochten niet naar binnen maar waren getuige van een bijzondere optocht. In Nederland is het koningshuis iets minder op afstand, dat dan weer wel.

Een goed alternatief, tip van de fietstochtgenoten, was het bezoeken van de Golden Mount. We werden gebracht door de tuktuk. Mocht je Bangkok bezoeken, laat je niet oplichten door mannen die je vriendelijk aanspreken, een verhaal ophangen over het bezoeken van hun vader of een dag vrij zijn van het werken aan de universiteit, en je willen helpen aan een tuktuk. Ze horen erbij, willen je langs winkelcentra en toeristoffices brengen en lijken dan heel goedkoop. Gewoon hard afdingen, desnoods weglopen, en voor je het weet ga je voor weinig naar je plaats van bestemming. Duidelijkheid helpt. De Golden Mount was een mooie tempel op een heuvel, waar je uitzicht hebt over de stad. Een warme klim maar de moeite waard. Net als het bekijken van Wat Pho, een enorme liggende gouden Boeddha. Kwamen onze hippiebroeken toch nog van pas.

De Tempel van Wat Pho
De Tempel van Wat Pho

Het laatste wat ik mee wil geven over Bangkok is de bijzondere smaak voor muziek. Op ons eerste terrasavondje, onder de sfeervolle lampionnen werden we getrakteerd op de hits van Mariah Carey, Boyzone, de Backstreetboys en weetikveel wat nog meer. Live zingen in het Engels is ook geen aanrader. De taxichauffeur die ons vanaf het rattenrestaurant terugbracht had een nieuwe cd die hij trots liet zien. Een prachtcollectie van wederom toppers als Boyzone, Aerosmith en Garth Brooks, genaamd: country roads. Een heerlijke taxirit!

Inmiddels is Suus verder Thailand gaan ontdekken en ben ik vanmiddag geland in Hanoi, een totaal andere stad in een nieuw land. We hebben een geweldig begin gehad van onze reizen. Waarschijnlijk komen we allebei met mooie verhalen thuis begin augustus! Tot het volgende blog, misschien morgen, over brommers, krukjes en koriander..

Groeten uit Bangkok!
Groeten uit Bangkok!

 

(mocht er ergens een vreemd woord staan, de autocorrect op de iPad zorgt af en toe voor onverwachte keuzes..)