Het jaar van Fabian, Belkin, Bau & Lau en Kittel. Deel 2: grote rondes & wk.

Waaieretappe in de Tour
Waaieretappe in de Tour

2013, het jaar van de slechte weersomstandigheden, wat wielrennen betreft tenminste. Zelf heb ik dit ondervonden in de Ardennen, waar we in april nog door de sneeuw fietsten.  Extra genieten van de omgeving en rust, maar ook flink doorbikkelen in de vrieskou, samen met Jorn, Jurre, Job, Wim, Peter en Hans.

543784_4217387847170_553549150_n 579607_4217387967173_1535248284_n Sneeuw in de ardennen

Op 4 mei ging de Giro d’Italia van start in Napels. Ook in de ronde van Italië kregen de renners te maken met zware weersomstandigheden. Waar Bradley Wiggins, winnaar van de Tour de France 2012, als één van de favorieten van start ging, liet hij zien dat je als topwielrenner over een groot hart moet beschikken om aanspraak te mogen maken op een titel. In de regen op het natte wegdek en in de kou verdwenen alle titelaspiraties van Wiggins als sneeuw voor de zon. Hij ging als een angsthaas naar beneden, kon niet meer sturen, ging meerdere malen onderuit. Het zat hem ook niet mee in deze ronde, hij was betrokken bij meerdere valpartijen en had last van een luchtwegeninfectie, waardoor hij na de twaalfde etappe moest opgeven.

Het weer had ook invloed op de route. Tot verdriet van de meeste wielervolgers werd de etappe die trok over de Gavia en Stelvio, beide boven de 2600 meter hoogte, geannuleerd. De laatste bergetappe zorgde alsnog voor mooie beelden, doordat Vincenzo Nibali solo door de sneeuw naar de eindoverwinning reed op de Tre Cime di Lavaredo. Wilco Kelderman en Pieter Weening lieten zich deze etappe goed zien maar konden niet meegaan in het geweld van Nibali. Een terechte Italiaanse roze trui winnaar.

Bekijk hier een korte samenvatting van de laatste bergetappe:

GO JOHNNY!

Iedereen kan zich nog de beelden herinneren van Johnny Hoogerland, liggend in de berm omringd door prikkeldraad in de Tour de France van 2011. Op 23 juni maakte Johnny op majestueuze wijze  zijn echte comeback door Nederlands kampioen op de weg te worden.  In de laatste drie kilometer reed hij op de laatste klim weg van Sebastiaan Langeveld. Tom Dumoulin werd knap derde. Dat beloofde veel goeds voor de Tour de France. Sterkste man van Belkin was Bram Tankink, de Tank. De overwinning zorgde voor mooie beelden aan de finish, wielrennen is emotie.

Bekijk hier een ode aan Johnny Hoogerland door Torres Blues:

Voor de Tour de France was het een bijzonder jaar, de honderdste editie werd verreden. De eerste dag op Corsica zorgde al direct voor spektakel. De bus van Orica Greendedge stond vast onder de finishboog. Paniek en stress bij de organisatie, die liet zien slecht te kunnen omgaan met deze druk. Ze besloot de finish te verleggen naar het drie kilometer punt, direct na een rotonde. Gelukkig kreeg iemand de ingeving de banden lek te steken van de bus, waarna deze in zijn achteruit de kant in werd gereden waardoor er alsnog gesprint kon worden. Marcel Kittel won zijn eerste van vier ritoverwinningen, een waanzinnige Tour voor hem en zijn Nederlandse ploeg Team Argos-Shimano.

Het mooiste moment voor veel Nederlandse volgers kwam tijdens de dertiende etappe van  Tours naar Saint-Armand-Montrond. De Nederlanders van Belkin en de Belgen van Quick Step zijn gewend in de wind te rijden als het, zoals dat heet, op de kant gaat. Deze etappe was de kans ook groot dat dit zou gebeuren, en ze wisten hier op een prachtige manier gebruik van te maken. Alejandro Valverde verloor bijna tien minuten waardoor Bauke Mollema de tweede plaats in het algemeen klassement overnam. De geletruidrager Chris Froome verloor meer dan een minuut.

Bekijk hier de samenvatting van deze etappe

De Tour bestond uit veel meer hoogtepunten. Op een rijtje:

Het juichen van ploegleider Davide Bramati na de overwinning van Trentin:

De overwinning van Chris Froom op de Mont Ventoux. De commentator van Sporza over Alberto Contador: ‘Hij moet zijn zadel in zijn poep steken om vooruit te komen’.

De wheelies van Peter Sagan in de etappes naar de Mont Ventoux en Alpe d’Huez. Dat hij een echte fietskunstenaar is kun je zien op onderstaand filmpje:

En tenslotte natuurlijk de beelden van de Alpenetappe waarin twee keer de Alpe d’Huez werd beklommen en traditiegetrouw de Nederlandse fans een feest van jewelste neerzetten in de fameuze bocht zeven. In onderstaand filmpje zie je hoe de Belgen van Sporza hiernaar kijken:

De Nederlandse jongens deden het fantastisch in deze Tour. Natuurlijk was het de Tour van Bau en Lau, respectievelijk geëindigd op de zesde en dertiende plaats. En natuurlijk mooie prestaties van Team Argos-Shimano met de ritzeges van Marcel Kittel en het goede rijden van onder anderen Tom Dumoulin en Koen de Kort.

Winnaar van deze honderdste editie, Chris Froome, eindigde zijn speech met de volgende woorden: ‘This is one yellow jersey that will stand the test of time’. Laten we hopen voor de sport dat hij de waarheid sprak.

De laatste grote ronde van 2013 was natuurlijk de Vuelta, de Ronde van Spanje. Een prachtige ronde die jammer genoeg stukken minder aandacht krijgt dan bijvoorbeeld de Tour. Ik snap de redenen, vooral vanuit commerciële uitgangspunten gedacht, maar het is jammer omdat deze ronde jaarlijks voor veel spektakel zorgt, net als de Giro overigens. Misschien dat die twee rondes wat wielrennen betreft mooier zijn dan de Tour. Met de beperkte beelden die we hebben gekregen, zagen we iets bijzonders gebeuren. De winnaar van de Giro, Vincenzo Nibali, was niet sterk genoeg om te winnen van de 41-jarige Chris Horner! Een lelijke manier van fietsen, maar effectief was het zeker! In het volgende fragment zie je beelden van de heroïsche etappe waar Chris Horner stand houdt en zelfs wegrijdt bij Vincenzo Nibali:

Tony Martin bewaart trouwens minder goede herinneringen aan deze Vuelta. In de zesde etappe werd hij na een solo van 170 kilometer (!) 4 meter voor de finish bijgehaald.

Tussendoor een aandachtspunt: de Enecotour wordt jaarlijks verreden in Nederland en België, zeer de moeite waard te bekijken. De winnaar van de editie van 2013 gaan we volgend jaar vaker tegenkomen in de einduitslagen op de weg, voormalig veldrijden Zdeněk Štybar.

Het seizoen werd afgesloten met het WK op de weg. Nederland kon helaas geen indruk maken bij de wedstrijd voor elite mannen. Bauke Mollema werd elfde. Wel succesvol waren Nikki Terpstra (goud ploegentijdrit Quickstep), Mathieu van der Poel (goud junioren), Ellen van Dijk (goud tijdrit vrouwen) en natuurlijk Marianne Vos die goud won op de weg bij de vrouwen. Nederland eindigde bovenaan de medaillespiegel. Hopelijk kunnen de Nederlandse mannen volgend jaar meer invloed uitoefenen op het behalen van een medailleplaats.

Overigens zorgde de finale bij de mannen voor veel spanning. Twee Spanjaarden (Rodriguez en Valverde)  en een Portugees (Rui Costa) reden vooraan. De Spanjaarden lieten zich in de luren leggen en Rodriguez verloor nipt de eindspurt en dus de Spaanse zege. In de allerlaatste wedstrijd van het jaar kon hij gelukkig revanche nemen door de Ronde van Lombardije te winnen.

Bekijk hier alle beelden van het WK wielrennen in Florence

Het was een prachtig wielerjaar. Komend jaar is het de bedoeling om iets minder te kijken en meer zelf te gaan fietsen. Maar ik kijk uit naar de eerste klassiekers in Vlaanderen!

 

 

 

Het jaar van Fabian, Belkin, Bau & Lau en Kittel. Deel 1: het voorseizoen

Strade_Bianche_landscape2
Strade Bianche

De periode rond Kerst is niet alleen een tijd van Serious Request, top 2000 en samenzijn met familie en vrienden, maar ook een tijd van terugblikken en jaaroverzichten. Een bijzonder jaar zoals altijd, met de klassiekers, de verandering van Blanco naar Belkin en  de honderdste Tour de France. Een kort overzicht:

Op 22 januari startte voor mij als volger het wielerjaar met de Tour Down Under. Moeilijk te volgen, slechts via internet, maar met een prachtige winnaar van het eindklassement: Tom-Jelte Slagter. Hij zal helaas komend seizoen fietsen voor Garmin-Sharp.

Het echte fietsen ter voorbereiding van de klassiekers begon op 23 februari met Omloop het Nieuwsblad, winst van Paolini. Een koude start van het jaar. Dat bleek helemaal een dag later, want Kuurne-Brussel-Kuurne werd afgelast wegens gevaar op de weg. Te koud, te nat, teveel risico voor de renners.

Dan even aandacht voor een wedstrijd die niet op tv wordt uitgezonden, maar dit zeker wel verdient: de Strade Bianche werd op 2 maart verreden. Deze wedstrijd bestaat voor de profrenners sinds 2007, heette voorheen L’Eroica en is in het leven geroepen onder anderen om te voorkomen dat de prachtige witte stoffige zandwegen geasfalteerd zouden worden. De koers wordt ook wel de ‘Hel van het Zuiden’ genoemd, is ongeveer 190 km lang waarvan 90 kilometer stoffige zandweg en werkelijk een genot om naar te kijken. Het is dan ook een kwestie van tijd dat de NOS ook deze wedstrijd zal gaan uitzenden. Dit jaar won Moreno Moser. Fabian Cancellara heeft de koers al twee keer gewonnen, met een volgende winst wordt een witte strook naar hem vernoemd. Houd 8 maart 2014 in de gaten!

Een  belangrijke etappekoers in Italië is de Tirreno Adriatico, waarbij  er 7 etappes verreden worden. Een ploegentijdrit, 5 reguliere etappes en afsluitend een individuele tijdrit. Benoemenswaardig afgelopen editie was de verschrikkelijke klim Sant’Elpidio en de Strada Cocciari met stijgingspercentages tot 30%. Ook de komende editie zal weer zware beklimmingen bevatten.

Na een koude Milaan San Remo, waar een groot deel van de renners in de bus bleef omdat ze de omstandigheden te koud en te zwaar vonden, en waar Cavendish gewoon in een korte broek reed (‘I’m not touch, just stupid I think’) begon dan het seizoen voor één van mijn favoriete renners: Fabian Cancellara. Een Zwitserse geweldenaar die veel ritten en koersen op zijn naam heeft staan. Hij won voor de derde keer op rij de E3 prijs en voor de tweede maal de Ronde van Vlaanderen, de eerste echte klassieker van het seizoen. Titelverdediger Tom Boonen viel en onder flink gejuich van alle toeschouwers langs de kant (de Belgische commentator: ‘Daar zien we een Paashaas op de nek van een Paasdwaas’) liet Fabian Cancellara wederom zien dat hij de sterkste was. Deze koers heb ik samen met mijn vader en zwager in het prachtige Boshuis in Friesland kunnen kijken tijdens een ‘Paas-weekendje-weg‘. Mooi om nog te vertellen is dat Peter Sagan op het podium in de billen van de rondemiss kneep (filmpje zie onderaan dit blog) en hij daarvoor later openlijk zijn excuses aanbood, maar wat een held. Hij komt nog terug in deel 2.

Cancellara viel hard tijdens de Scheldeprijs en het was maar de vraag of hij in Parijs aan de start van Parijs-Roubaix weer in vorm was. Dat was hij zeker.  Na een achterstand kwam hij langzaam maar zeker dichterbij de koplopers (‘Hij komt hij komt, het beest komt eraan’) en samen met Sepp Vanmarcke van Blanco reed hij het wielerstadion van Roubaix binnen. Daar versloeg hij de Belg in een eindsprint, tot groot verdriet van Vanmarcke, die op tv huilend zijn verslag deed: ‘Op het laatst loop ik er echt in.’

In april ben ik zelf gaan fietsen met Jorn, Jurre en Job in de Ardennen. Volledig uit vorm, last van mijn rug waardoor ik een aantal weken vastzat aan de fysio, maar heerlijk om daar te kunnen fietsen. Beter ook dan Zuid-Limburg, waar ik nog steeds nare herinneringen heb aan de Keutenberg.

Het voorseizoen werd afgesloten met de Brabantse Pijl, Peter Sagan won, de Amstel Gold Race, gewonnen door een dappere Kreuziger, de Waalse Pijl, winnaar Moreno en Luik-Bastenaken-Luik met als eindwinnaar Daniel Martin.  Vervolgens konden de grote rondes beginnen, met de Giro d’Italia die op 3 mei van start ging.  Dat zal de start zijn van deel 2.

Hieronder enkele filmpjes:

Strade Bianche 2013:

Sagan knijpt rondemiss op podium Ronde van Vlaanderen:

Verontschuldigingen Peter Sagan:

Hoogtepunten Ronde van Vlaanderen 2013:

Samenvatting NOS Parijs Roubaix 2013:

‘De achterkant van de Hel’

Cancellara wint in 2010
Cancellara wint in 2010

Martijn Hendriks van de NOS twitterde over dit filmpje op de NOS-site. Mooi om te zien dat de Hel van het Noorden, ook wel bekend als Parijs-Roubaix, een kant heeft die aan de meeste mensen voorbijtrekt: de achterkant in de bezemwagen. Want als je  over meer dan 50 km kasseien wordt gestuurd, kan het niet anders dan dat er wielrenners uitvallen. Schitterende klassieker.

Bekijk hier de korte reportage: De achterkant van ‘de Hel’

Bekijk hieronder een bekend filmpje van Holland Sport:

 

Lezen over fietsen in stijl

logo-soigneur

Sinds 2012 ligt er een nieuw sportmagazine in de schappen: Soigneur. Het is ieder kwartaal weer een feest om het blad te ontvangen. Een beetje in de stijl van sportmagazine de Muur, kun je in dit geval urenlang genieten van prachtige foto’s en reportages over alles dat met racefietsen te maken heeft. Goede kwaliteit papier, het leest lekker weg. Je bent meteen op de hoogte van alle nieuwste gadgets en ontwikkelingen in de wielrennerij. En dan hebben we nog de infographics van Eneco, dit keer een prachtige bijdrage over tegenwind in Nederland. Het gaat dus niet om de uitslagen van de wedstrijden, of de eindeloze etappeschema’s die je in de andere ’tijdschriften’ vindt. Nee, Soigneur is er voor de verdieping, voor de echte liefhebber.

Ze hebben inmiddels ook een website. Het gaat dus verder dan alleen elk kwartaal genieten.  Zoals ze zelf op hun site vermelden:

Soigneur is cross mediaal racefietsplatform dat sport, stijl en passie verbindt. In samenwerking met andere wielerliefhebbers en creatieve professionals geeft Soigneur vorm aan de liefde voor de fiets.

Ik kan elke sportliefhebber met in het bijzonder een voorliefde voor wielrennen deze site aanraden.  Neem vooral een kijkje en vergeet niet het magazine te bestellen. Ik ga mij weer heerlijk verliezen in de cross in Vlaanderen, Bauke Mollema, de langste klim ter wereld in Peru, cycling in Rwanda en columns van onder anderen Eric Corton, Peter Winnen en Marijn de Vries.

Bekijk hier de site van Soigneur

Bekijk hier een infographic over fietsenergie

Haarlem muziekstad?!

Serious Request

Terwijl op dit moment in het ‘Hoge Noorden’ een geweldig Serious Request-feest wordt neergezet door de inwoners uit Leeuwarden begint het in de stad Serious Stad van 2014 langzaam onrustig te worden. Nu al is er een behoorlijke Haarlemse delegatie in het glazen huis geweest om de drie dj’s te ondersteunen, zoals Michael Prins, Alain Clark, Chef’Special, Jacqueline Govaert en Niels Geusebroek. En mede door hen raken steeds meer mensen in mijn omgeving geïnspireerd om te bedenken op welke manier zij zelf een bijdrage kunnen leveren #SR14 tot een succes te maken.

En een succes zal het zeker worden. Want hoewel er vaak gesproken wordt over de houten Haarlemmers, de stad heeft veel te bieden volgend jaar. Een geconcentreerd centrum met een ruime keuze aan restaurants, diverse podia zoals het Patronaat, de Philharmonie en de Stadsschouwburg  en vooral sinds een aantal jaren een open, gezellige en muzikale cultuur.

Voor mij begon de echte kennismaking met die muziekcultuur in 2000, toen de band The Sheer ontstond. Via de muziekschool begonnen vier vrienden dit bandje waar ik toen al snel, misschien niet helemaal objectief, fan van werd. Ze maakten zoals dat toen genoemd werd ‘melodieuze pop/rock met een Britse inslag’. Het succes kwam al snel, ze wonnen een Zilveren Harp, stonden op Noorderslag, Lowlands en Pinkpop. Sinds 2012 hebben ze niet meer samengespeeld. Bart van Liemt treedt regelmatig op met zijn band Baskerville, Jasper Geluk tourt door heel Nederland als geluidsman van Chef’Special, Gert-Jan Zegel is wekelijks te zien als drummer van Danny Vera bij Voetbal International en Jorn van der Putte richt zich op het maken van films en zijn belangrijke bijdrage aan het onderwijs, maar in de toekomst is er vast weer iets muzikaals te verwachten van The Sheer.

De laatste jaren is Haarlem een ware broedplaats voor bandjes en solo-artiesten. Niels Geusebroek was in dezelfde periode als The Sheer frontman van het bandje Silkstone (zacht maar toch hard zo legde iemand mij ooit uit over de muziekstijl) en timmert inmiddels hard aan de weg als solo-artiest. Dit jaar had hij grote hits met Year of Summer en Take Your Time Girl. Baskerville en Chef’Special zorgen regelmatig dat het dak eraf gaat en na het winnen van De Beste Singer Songwriter van Nederland behoort ook Michael Prins tot de groep BHM-ers (Bekende Haarlemse Muzikanten).

Dan hebben we natuurlijk nog Alain Clark, Jacqueline Govaert en Yorick van Norden. Deze laatste muzikant was zanger en gitarist van The Hype, die van 2004 tot 2013 Beatlesque muziek maakten, en is inmiddels begonnen aan een solocarrière. Hij trad in 2013 onder anderen op bij het Lennaert Nijgh Festival dat een eerbetoon was voor de bekende Haarlemse tekstdichter Lennaert Nijgh, die aan de basis stond van vele succes van Boudewijn de Groot.

Ondanks dat er geen gebruik meer kan worden gemaakt van de oefenruimte Daisy Bell, ben ik ervan overtuigd dat we ook in de toekomst blijven horen van Haarlemse muziek. Want ik kan nog wel even doorgaan met het noemen van artiesten: Good Meat, The Syrens, Rilan and the Bombardiers, All The King’s Daughters, Speelman & Speelman, Krater etc. Maar om zelf kennis te maken met de muziek stel ik voor dat je komend jaar zelf deze kant op komt en een van de festivals bezoekt die jaarlijks worden gehouden. Want op dat gebied is er veel te beleven in deze stad. Natuurlijk bevrijdingspop op 5 mei, Haarlem Jazz in augustus, Haerlemsche Helden in september en sinds twee jaar de Parksessies in de zomer in Hout.

Samen met Giel Beelen, die dezelfde basisschool en middelbare school heeft doorlopen als ik, moet Haarlem in staat zijn een prachtige versie van Serious Request in 2014 neer te zetten. Maar voorlopig wens ik hem en de andere dj’s veel succes en plezier de laatste twee dagen in Leeuwarden. Bedankt voor de inspiratie en tot volgend jaar, wij gaan vast beginnen met brainstormen!

(Als ik zo teruglees ben ik alweer bandjes vergeten zoals Gotcha! en Relax, en wellicht zijn er nog meer die niet genoemd zijn, excuses. Ik ben dan ook geen muziekkenner, slechts een muziekliefhebber)

Zie hier het optreden van Chef’Special in het glazen huis 2013

Zie hier het huiskamerconcert van Michael Prins 2013

Zie hier het optreden van Michael Prins, Demira en Eric Corton 

Laatste week van de vakantie 2011

28 december 2011 | Door: 

Burj Al ArabUluruWalvis spottenIMG_8505_2IMG_7660IMG_9016_2

Het heeft even geduurd, maar nu is het wel tijd voor een kort verslag van de laatste week. Misschien wel de leukste week, en te druk toen om iets te schrijven. Daarbij was ik echt wel toe aan wat relaxen, dus ook niet helemaal de tijd genomen om in te loggen 🙂

De laatste twee dagen in Darwin waren niet helemaal top. Het is er heet en er is weinig te doen. Wel een paar leuke mensen ontmoet, naar het festival geweest en heerlijk gegeten bij Tim’s Surf ’n Turf. Krokodil o.a. Een aanrader, mocht je ooit in Darwin komen.

Gelukkig vloog ik zaterdag 20 augustus om 17.45 naar Perth. Het ging allemaal vrij snel, en Corine en Bart kwamen net aanrijden op het vliegveld. Superleuk om elkaar na zo lang weer te zien. Apart ook, zo ver weg. Toch was het al heel snel alsof je gewoon thuis bent, maar dan een paar duizend kilometer verderop. Ze wonen in een prachtig huis, gezellig ook en het was na weken hostels te relaxt om een eigen slaapkamer en badkamer te hebben. En om weer eens niet je best te hoeven doen om mensen te ontmoeten, maar gewoon gezellig te KOLONISTEN! Meteen al een topdag, terwijl we nog een week hadden te gaan!

Ik weet niet meer dag voor dag wat we hebben gedaan, het was een volle week. Maar enkele hoogtepunten:

Zondags heel relaxt gedaan, en ’s middags in Fremantle in een soort van brouwerij (groot en gezellig, zie ook: https://www.littlecreatures.com.au/) met vrienden lekker aan het bier en tapas gezeten. Superleuk. Nederlandse vrienden die ook in Perth wonen. Dat zijn er nog vrij veel overigens.

Twee dagen heb ik heerlijk gerelaxt omdat Corine en Bart allebei moesten werken. Corine werkt op de Nederlandse school, waarbij ze scholen bezoekt om kinderen les te geven (Nederlands, rekenen e.d.). En soms bezoekt ze kinderen thuis. Erg leuk om te doen, maar soms lastig aangezien het om kinderen gaat in de leeftijd van kleuters (ja, collega’s: hahahahahahahaha) tot middelbare school gaat.

Het was mooi weer, dus ik heb lekker in de tuin gezeten en gelezen, muziek geluisterd. Veel dvd’s gekeken en toch nog even naar het (zaken)centrum va Perth gegaan (in het kader van nu je er toch bent).

Met Corine heb ik een autoritje gemaakt naar een natuurpark op een paar uur rijden. Onderweg in een dorpje heerlijk geluncht. Als je een uurtje uit het centrum bent dan kom je meteen in een mooi heuvellandschap. En je gaat een beetje terug in de tijd. In het dorpje nog een museum(pje) bezocht, een oude rechtbank.

In Perth hebben we nog de gevangenis bezocht. Behoorlijk indrukwekkend bezoek, als je zag hoe het er, nog niet zo lang geleden, aan toe ging daar. Ik zal de details besparen, maar het was niet fijn om in die gevangenis te zitten. Ook hebben we de dodenkamer gezien, met de galg waaraan de mensen werden opgehangen. Beetje luguber. Leuk om nog eens te doen: een rondleiding in de nacht.

Verder hebben we veel gekolonist thuis, ook met andere Nederlandse vrienden, erg leuk.

De laatste dagen zijn we naar Margaret River geweest, een wijngebied in het zuiden van Australië. We hadden een huisje in Cowaramup, iets ten noorden van Margaret River. Prima huisje, tussen de wijnstruiken in.

Niet alleen veel gekolonist bij de open haard (vrij koud in het zuiden) en wijn gedronken (heerlijk daar), ook in het uiterste zuidelijkste puntje geweest waar de Indian Ocean en de Pacific Ocean bij elkaar komen bij Cape Leeuwin. En natuurlijk met de 4WD even de bush in gereden. Helaas lag er op een gegeven zo’n dikke boomstam op de weg, dat we niet verder konden. Verder een lekkere Sandalford gekocht voor thuis. Ik had hem net bijna opengemaakt (en dacht toen: ik MOET nu het laatste weekverslag schrijven) maar bewaar hem toch nog voor een ander moment. Topwijntje.

Ik vergeet vast nog wel wat dingen, zoals een middagje naar het strand (even uitwaaien de eerste zondag), de verjaardag op de laatste avond bij Nederlandse vrienden en samen eten bij de Indiër in Subiaco (de wijk waar Bart en Corine wonen). Ik schreef al eerder: teveel om op te nomen.

Wat ik in elk geval niet vergeet is hoe leuk en fijn het was om dit alles nog in de laatste vakantieweek mee te maken. Het was supergezellig, heel relaxt, ik heb echt genoten van de gastvrijheid van Corine en Bart en ook hun vrienden overigens. En natuurlijk van alles wat we gedaan en gezien hebben. Nogmaals onwijs bedankt! Ik kreeg net een kerstkaart uit Perth, en gelukkig vonden zij het net zo leuk en speciaal! Hopelijk zien we elkaar snel weer in 2012.

Eindelijk dan toch nog het laatste vakantieverhaal. Nu kan ik dan fijn beginnen aan het uitzoeken van de 1400 al geselecteerde foto’s om een fotoboek te maken. Projectje van volgende week. Het was een topvakantie, met veel pieken en weinig dalen. Veel leuke mensen ontmoet, op mooie plaatsen geweest, genoten van de gastvrijheid in Wollongong en Perth, een prima start gehad met Jeroen (nogmaals bedankt voor de gezelligheid in Dubai) en veel geleerd. Volgend jaar wordt het waarschijnlijk een wat rustiger reisjaar, maar ik denk er toch nog even over na om weer een andere plek te gaan bezoeken, alleen dan wat korter.

Nog bedankt allemaal voor de leuke reacties, dat is echt leuk als je zo ver weg zit.

Groeten allemaal!!

Laatste bestemming

20 augustus 2011 | Door: 

Zonsondergang in Darwin.
Zonsondergang in Darwin.

Vanochtend uitgecheckt, dat moet voor 10 uur, en om 15.45 vertekt mijn shuttlebus naar het vliegveld. Dus ik heb nog een ruime ochtend hier om rond te kijken. Niet teveel, want daar is het te warm voor.

Gisteren ben ik na een toplunch (snapper) naar een museum in het noorden van Darwin gelopen. Ruim een uur lopen, om 13.00 uur, niet zo handig. Maar het museum was aardig. Gratis, dus als Nederlander hoor je dat sowieso leuk te vinden, maar ook een hoop dingen gezien en gelezen over Australie, de dieren die er leven, de geschiedenis, de aboriginals en de orkaan die Darwin heeft verwoest. En er was airco, dus prima om de middag daar door te brengen.

’s Avonds wat gesproken met een NL kamergenoot, en daarna gegeten bij Tim’s Surf ’n Turf. Erg lekker. Krokodillenschnitzel met salade en groenten. In het restaurant vul je op een menukaart zelf je menu in, en dat lever je in bij de bar. Af en toe komt de eigenaar langs om wat ‘magic’ te doen aan tafel. Op zich wel leuk. En het eten is erg goed. Daarna nog langs het festival geweest. Helaas zijn alle leuke acts al dagen uitverkocht, dus dat is er niet echt meer van gekomen.

Eergisteren naar de deckchaircinema geweest. Dat is een buitenbioscoop hier aan het strand. Mooie plek, en heel relaxt om ’s avonds zo buiten een film te kijken. De film ging over 130.000 kinderen die ooit vanuit Engeland gedeporteerd zijn naar Australie, zogenaamd als weeskinderen voor adoptie. Maar ze moesten werken voor de katholieke kerk. En daar gebeuren blijkbaar overal ter wereld niet altijd de leukste dingen met de kinderen zal ik maar zeggen. Waar gebeurd en best wel heftig, maar mooie film. Oranges and sunshine was de titel.

Tijd voor eten. Nu al zin in vanavond! Tot later!

Kakadu en Litchfield: Litchfield

18 augustus 2011 | Door: 

Bloemen onderweg naar Litchfield.
Bloemen onderweg naar Litchfield.

De volgende ochtend dus om 6 uur op, waarna we in Kakadu gingen zwemmen in krokodillen-vrij water, boven aan een berg. Echt een mooie plek, allemaal poeltjes met helder water en watervallen, en uitzicht over Kakadu.

’s Middags bleek ik van groep te wisselen. De rest van de groep deed blijkbaar de vierdaagse tour, en ik de driedaagse. Dus na een bliksembezoek aan een oude goudmijn (niet meer in werking, overigens zijn er nog 6 goudmijnen wel in werking en wordt er mog steeds veel goud gevonden) gewisseld van bus. De nieuwe groep was een stuk kleiner, 9 mensen, maar wel weer gezellig.

We reden direct door naar Mt Bundy Station, een cattlestation waar we de nacht zouden doorbrengen. De tenten stonden midden op het cattlestationterrein, met uitzicht op de waterbuffels en wallaby’s. ’s Avonds kangoeroe, krokodil en steak van de bbq gegeten (krokodil is niet zo bijzonder dus, soort kip maar minder smaak) en salades en gegrilde groenten. Erg lekker. Daarna nog een paar uur binnen in de grote tent (veel muggen daar) aan de wijn gezeten. Tijdens het slapen liepen de wallaby’s vlak langs de tenten, meer springen eigenlijk, gaat behoorlijk snel.

Volgende ochtend maakte Greg, de tour guide, iedereen wakker door midden op het terrein met zwepen te gaan slaan. Is weer eens iets anders.

Gereden richting Litchfield National Park. Eigenlijk was het de hele dag door korte stukjes rijden, een paar wandelingen maken en overal in riviertjes en onder watervallen zwemmen, in superhelder water. Omdat we vroeg waren was het steeds vrij rustig. Op de foto’s straks kun je zien dat je midden in de natuur zwemt. Bij de grootste waterval (en een soort meertje) was er tussen de rotsen een soort gat, waar warm water in zat (opgewarmd door de zon, en uitgesleten door het water zelf), een natuurlijke hottub. Leuk om even in gezeten te hebben.

Tijdens een van de wandelingen kwamen we ineens een zwarte python tegen, paar meter lang, net klaar met het aanvallen van een rockwallaby. De wallaby kon ontkomen, gelukkig voor hem, want deze slangen slikken de wallaby’s in 1 keer door (niet voor te stellen als je die slang zo zag kruipen, erg lang maar niet zo dik dat er een hele wallaby in kan).

Op de terugreis naar Darwin nog een witte zeearend gezien.

Een heel relaxte dag vandaag dus, met veel zwemmen, wat wel lekker was aangezien de temperatuur gestegen was naar 36 graden.

’s Avonds terug in Darwin. Er is hier een festival, het Darwinfestival, en daar ben ik ’s avonds naartoe geweest. Beetje kleinschalig, maar wel erg gezellig. Morgen ga ik daar denk ik ook naartoe. Even kijken wie er optreden en waarvoor het de moeite waard is om kaartjes te kopen. Overdag doe ik nu niet zoveel, beetje relaxen en lezen. Het is wat saai hier, maar ik denk dat ik ergens lekker in het park ga zitten. Vanavond weer naar de markt (met veel eettentjes en ondergaande zon op het strand, elke zondag en donderdag, erg leuk want was er zondag ook).

En zaterdag het vliegtuig naar Perth! Wordt gezellig, nu al zin in!

Kakadu en Litchfield: Kakadu

18 augustus 2011 | Door: 

Krokodillen langs de bootroute.
Krokodillen langs de bootroute.

De afgelopen drie dagen heb ik, weer zonder bereik en internet, dus het duurde even, doorgebracht in National Park Kakadu en National Park Litchfield.

Maandagochtend vroeg vertrokken, om 7 uur stond de bus klaar. Een groep met: 6 Engelsen (gezin), een Chinese schrijver (reisverhalen), twee Duiters en verder alleen Fransen. Guy, de tour guide, was oorspronkelijk ook Frans. Dat hoorde je direct, de Engelsen hadden moeite hem te verstaan, maar het was redelijk te doen. De man praatte onderweg aan een stuk door, beetje vermoeiend soms, maar wel leuk om veel te weten te komen over de omgeving waar je doorheen rijdt.

We zijn eerst richting Ubirr Rock gereden, waar we oude Aboriginal rotstekeningen hebben gezien. Sommigen waren enkele duizenden tot tienduizenden jaren oud, en alle tekeningen zzijn gemaakt met een speciale betekenis. Bijvoorbeeld om aan te geven dat er ergens voedsel is te vinden (vis of kangoeroe meestal), of om de kinderen iets te leren (dat je bijvoorbeeld gestraft kunt worden en hoe). Tekeningen werden nooit gewist. Het duurde soms weken voordat ze een tekenning af hadden (het is vrij intensief om van oker verf te maken, zeker in deze hitte). Bovenaan de berg had je een prachtig uitzicht over een soort savanne, crocodile dundee is hier ook opgenomen. (nooit gezien maar toch)

’s Middags hebben we onder leiding van een aboriginal een boottocht gemaakt over de rivier, waar we verschillende krokodillen gezien hebben. Het was niet een van de vele toeristische attracties die ze hier hebben, waarbij er allemaal vlees wordt gegooid zodat de krokodillen opsrpingen enz, maar de aboriginal vertelde tijdens de boottocht van alles over zijn volk in Arnhemland (gebied waar we langsvoeren) en het leven van de krokodillen in deze rivier. Op de foto’s zal ik er straks een paar laten zien. Behoorlijk indrukwekkende beesten zijn het, en snel ook.

Eind van de middag teruggereden richting kamp, waar Guy op de bbq Baramundi vis had klaargemaakt, erg lekker. ’s Avonds nog met de groep bij elkaar gezeten en rond half 11 naar bed, volgende dag moesten we weer vroeg op. Hoewel het minder vroeg was dan Alice Springs, dit keer 6 uur!

The Ghan

13 augustus 2011 | Door: 

The Ghan, dwars door Australië van Zuid naar Noord.
The Ghan, dwars door Australië van Zuid naar Noord.

Zaterdagochtend half 11 hier, rond de 29 graden nu en eindelijk een plekje gevonden. Het was een nogal onrustige treinreis naar Darwin.

We werden met een shuttlebusje van het hostel naar het treinstation gereden. Daar werden de tassen ingecheckt, net als bij de vliegvelden. De Ghan stond al klaar: 26 wagons, 710 meter lang. Nog nooit zo’n lange trein gezien. Ik zat in het ‘Red Service’ gedeelte. Eigenlijk gewoon de goedkoopste plekken. Vooral de oude mensen en gezinnen zitten in de duurdere gedeeltes, waar je een eigen cabine hebt en een eigen douche en toiler. Maar Red Service was prima, hele ruime plekken. En er zat niemand naast me, dus dat scheelte. In de wagon voor ons was het Matilda Cafe, waar je ontbijt, lunch en dinner kon krijgen. Ook waren er gezamenlijke douches. Prima om de 22 uur (!) door te komen.

Om 18.00 uur vertokken we, en al snel kon je een prachtige sunset zien. Om half 7 ging de zon al onder. Na het diner (chicken curry) heb ik mijn boek van Mankell uitgelezen, erg goed. Inmiddels sliep iedereen om mij heen al. Op het moment dat ik net wilde gaan slapen, voelden we een harde klap en stonden we stil. Niemand wist wat er aan de hand was (iemand riep: that was a very heavy camel!), maar na drie uur stonden we nog steeds stil. Ik heb weinig geslapen, een paar uur, en tussendoor als ik wakker werd bleek de trein nog steeds stil te staan. De volgende ochtend om 6 uur een hele mooie sunrise gezien, en de trein begon zowaar te bewegen. Jammer was dat het achteruit was. Gelukkig gingen we niet helemaal terug naar Alice Springs. De locomotief bleek stuk te zijn. We stonden in de middle of nowhere in de outback, dus bellen was geen optie. Met de satelliettelefoon konden ze een nieuwe locomotief laten komen, maar het duurde in totaal 12 uur. Het personeel bleef vrij luchtig, no worries zoals dat hier wel vaker gezegd wordt. ‘Enjoy your trip, I’m sure you’ll get enough and a good sleep with the train standing still!’.

In de loop van de ochtend konden we eindelijk weer verder. Maar we hadden 12 uur vertraging opgelopen. Dat betekende dat we geen tussenstop in Katherine zouden maken (waar iedereen een korte tour van 3 uur had geboekt om de tijd door te komen) maar in een keer door zouden rijden naar Darwin. ETA was rond middernacht. Vervelend was dat niemand kon bellen, dus we wisten geen van allen of we rond dat tijdstip wel konden inchecken in de hostels en hotels.

Na het tweede diner, bleken we in Katherine wel bereik te hebben. Mijn telefoon deed het niet goed, maar een Australier gaf zijn telefoon om mijn hostel mee te bellen. Het bleek dat ze 24 uur receptie hadden, dus dat was geen probleem. Ze waren blij dat ik belde, want ze vroegen zich al af waar alle gasten voor die avond bleven. Om de tijd door te komen ging ik in het cafe een wijntje drinken, en daar heb ik uiteindelijk drie uur zitten praten met een Duitser, Francaise, Italiaanse, Spanjaard, Kroatische en vijf personeelsleden van de trein. Erg gezellig. De Italiaanse heb ik mee afgesproken in Perth, daar is zij rond dezelfde tijd. En de Duitser en Kroatische zitten in hetzelfde hostel.

Met een gratis shuttlebusje werden we vervolgens naar het hostel gebracht. Daar aangekomen bleek mijn booking niet goed te zijn. Ik had geboekt voor een paar dagen, en had twee dagen eerder gebeld om te verlengen aangezien ik eerder zou komen. Het hostel zat helemaal vol, dus helaas. Probleem was alleen dat alle hostels vol zaten. De mensen van de receptie waren zo aardig verschillende hostels te bellen, maar dit had geen succes. Stond ik daar om half 2 ’s nachts. Gelukkig was de man van de receptie zo aardig om zijn eigen bed aan te bieden, aangezien hij tot 9 uur ’s ochtends moest werken. En gelukkig had ik de slaapzak van Willemijn en Arnold mee, dus uiteindelijk heb ik toch wat kunnen slapen. Wel vroeg op, en nu even wachten tot ze een kamer voor me hebben. Dat ging vandaag en morgen zeker lukken zeiden ze.

Ik ga nu even een bookstore opzoeken, heb wel Down Under van Bill Bryson gekocht maar wil nog een thriller ofzo hebben. En ik ga wifi opzoeken om wat gemailde ibooks van Sabine te kunnen downloaden. Verder vandaag denk ik vooral relaxen, aan het zwembad hier op het dak. En misschien even wat rondlopen door de stad.

Vanavond vast even de kroeg in met de anderen, en morgen denk ik een bezoek brengen aan de markt. Er schijnt ook een festival aan de gang te zijn, dus wellicht is dat nog de moeite waard. Maandag start de tour naar Kakadu, weer vroeg, dus morgen maar niet al te laat slapen. Vooral even relaxen de komende twee dagen!