Categorie archieven: Wat mij verder bezighoudt

Het recht op perspectief

Elke vorm van aanslagen en verschrikkelijke slachtpartijen zoals die nu plaatsvinden in Israël zijn afschuwelijk en niet te rechtvaardigen. Problemen en, ook gigantische, meningsverschillen los je op door gesprek en diplomatie. Maar toch zetten deze gebeurtenissen mij aan het denken. 

Wat zouden wij doen? Als Nederland na de Tweede Wereldoorlog geen hulp had gekregen? Als generatie na generatie in armoede zou opgroeien, zonder enig zicht op een betere toekomst? Zou er dan ook een voedingsbodem voor actie en geweld zijn ontstaan? We zullen het nooit weten, want wij kregen wel de hulp die nodig was. 

Iedereen heeft behoefte aan mogelijkheden. De twintiger in Nederland die niet zijn hele leven lang thuis wil blijven wonen, maar op dit moment niet in de woningmarkt op kan. De boer die moet stoppen met zijn bedrijf, maar geen idee heeft wat de toekomst dan gaat brengen. De mensen die, ook in Nederland, in armoede opgroeien en daaruit willen komen door bijvoorbeeld een opleiding te volgen. De toenemende hoeveelheid mensen voor wie er geen enkele mogelijkheid op een betere toekomst in eigen land lijkt te zijn.

Iedereen verafschuwt de beelden die we op dit moment te zien krijgen. Vaak houdt het daarbij op en gaan we weer door met ons leven. Maar als we de vluchtelingenstromen tegen willen gaan en problemen in de wereld willen oplossen vraagt dat om hulp, verbinding en actie. Leiders in de wereld zullen met elkaar meer hun best moeten doen om mensen uitzicht te bieden op verbetering.

Niet de zogenaamde American Dream, waarbij de verschillen enorm zijn en een enkeling in staat is om dromen te verwezenlijken. Nee, het gaat om stappen kunnen maken. De mogelijkheid dat je zélf in staat bent, soms met enige hulp, een stap verder te komen in je leven. Al zijn die stappen maar klein. 

Er zijn al veel rechten van de mens. Maar eentje mis ik en zou ik er graag aan toevoegen: het recht op perspectief. Help mensen in eigen land verder te komen. Geef ze een reden én de mogelijkheid om daar hun leven op te bouwen. 

Bied de mensen perspectief. Dat recht zou iedereen moeten hebben.

Kijk om je heen

Iemand uit mijn facebookkring schreef een tekst onder de titel ‘Niets is wat het lijkt’. Daarin vertelt hij over een virus dat bewust de wereld in is geholpen, dat agenten bewust rellen uitlokken en dat alle maatregelen die genomen worden overbodig zijn.

Dit doet pijn.

Pijn vanwege een vriend van mij die bij de politie werkt en keihard werkt om andermans veiligheid te waarborgen. Tegen vandalen die menen dat protesteren hetzelfde is als stenen gooien, ramen inslaan en spullen van anderen vernielen. 

Pijn vanwege de zorgmedewerker, die dagelijks te maken heeft met ziekte en sterfte vanwege Corona. Mede hierdoor kan de reguliere zorg niet altijd meer gegeven worden.

Pijn vanwege de mensen die in de horeca of detailhandel werken en moeten toezien hoe hun zaken vernield worden. 

Maar vooral pijn omdat het in mijn ogen onnodig afbreuk doet aan het land waar we met elkaar wonen.

Het is verdrietig om te zien dat er zoveel argwaan en wantrouwen is. Tegen de overheid, tegen de politie, tegen de zorg. Maar het maakt mij vooral kwaad dat mensen hier misbruik van maken. Door met complottheorieën te komen. Door mensen bewust tegen elkaar op te zetten. 

Ons prachtige land wordt op deze manier stukje bij beetje kapot gemaakt. En dat valt niet te accepteren. Dat wordt terecht hard aangepakt. Vrijheid van meningsuiting is een groot goed. Recht op demonstratie ook. Maar daar hoort een verantwoordelijkheid bij. Precies dat maakt het verschil. 

Neem je die verantwoordelijkheid niet, dan maak je ons land en alles wat door zoveel mensen is opgebouwd moedwillig stuk. Dát is waar populistische politici voor staan.  

Ik hoop dat anderen deze verantwoordelijkheid wél nemen. Luister naar elkaar. Luister naar wat er leeft. Zet anderen niet weg als wappies en gekkies. Want we weten inmiddels heel goed wat er gebeurt als ontevredenheid wordt gevoed door nepnieuws en indoctrinatie.

Dat is waarom de aankomende verkiezingen extra belangrijk zijn. Zoals De Dijk al zong: ‘Tuurlijk zijn er hufters… maar kijk om je heen, wij zijn er ook nog, wij zijn met de meesten.

Hopelijk komen we weer nader tot elkaar, via het woord. Want laten we het over één ding eens zijn: dit land mág en zál niet kapot worden gemaakt door een kleine groep relschoppers die door middel van geweld hun stem willen laten horen. 

Een stem laat je hóren. In een gesprek, in de krant, of bij verkiezingen. Gebruik dat recht.

Wij zijn er ook nog 
Wij zijn met de meesten
Met mensen die snappen hoe je als vriend
Door de verschillen heen over de grenzen
Elkaar recht in de ogen kunt zien

Kijk om je heen

(De Dijk, Recht in de ogen)

Perspectief

Perspectief

voor de zorgmedewerker, die al jaren onderbetaald belangrijk werk verricht en waar we afgelopen jaar nog eens duidelijk op gewezen werden

voor de ondernemer in de horeca, die weer wil nadenken over opbouw en nieuwe plannen ontwikkelen

voor de inwoner van Groningen, waar de scheuren in de huizen zijn ontstaan door gasboringen waar heel Nederland van heeft geprofiteerd

voor de patiënt, die op dit moment niet geholpen kan worden wegens gebrek aan zorgpersoneel en capaciteit

voor elk kind, in welk gezin en welke buurt het ook opgroeit. De documentaire ‘Klassen’ brengt de kansenongelijkheid en belang van goed onderwijs mooi in beeld

voor de starter op de woningmarkt, die op dit moment geen enkele kans maakt om een betaalbare woning te vinden

voor de leerkracht, die graag het onderwijs wil bieden dat nodig is maar te maken krijgt met te grote klassen, te veel administratie en allerlei verwachtingen ipv de noodzakelijke ruimte, begeleiding en waardering

voor de gedupeerde van de toeslagenaffaire, die eindelijk eens gerechtigheid verdient

voor de Nederlander, die uitgedaagd wordt mee te doen en verantwoordelijkheid te nemen, maar daar ook de ruimte en passende hulp bij krijgt

vult u de nummer tien aan?

Perspectief

Shame on you (Google translate)

Dear mr President,

Shame on you! That sounds like a small child being scolded. And since you behave like that, that's also an appropriate sentence.

A leader of a free country like the United States represents his or her people. You started with the motto "Let's make America Great again." You can now replace this with "Let's make the Republicans, and only the Republicans" great again. Nothing "America". Only like-minded people deserve your attention and respect.

After four years, you are still not acting like a president but like a little child. A small child who starts to cry in the face of adversity. You don't tolerate criticism, just like-minded yes-men who don't correct you. Because if someone does, they can leave. You think the world can be made, and everything must make way for it.

But take it from me, we all make the world. We need everyone for that: man and woman, republican and democrat, low and high educated, rich and poor. We are the world together.

And you can still lie, cheat and shout so loudly. Ultimately, people will get through you and will triumph over honesty, sincerity, and real leadership.

Let's hope that in four years from both sides two real leaders will emerge to actually make the United States Great again. A country where all residents get fair opportunities. A country that opens up to the world and contributes to the great challenges of the future. Because those challenges concern us all. And then the world is suddenly a small but unique planet in a great universe that we must cherish together.

There is always hope. I can see that in the children I work with on a daily basis. These children are more mature than you do as president. Who have an eye for each other, learn from each other and look into the future together with confidence and with positive ambition. We really don't need people like you for that.

Shame on you!

Shame on you

Beste president,

Shame on you! Dat klinkt als een klein kind die een standje krijgt. En aangezien u zich zo gedraagt is dat ook een passende zin.

Een leider van een vrij land als de Verenigde Staten staat voor zijn of haar volk. U begon met het motto ‘Let’s make America Great again’. Inmiddels kunt u dit vervangen door ‘Let’s make the Republicans, and only the Republicans’ great again. Niks ‘America’. Alleen gelijkgestemden verdienen uw aandacht en respect.

Na vier jaar gedraagt u zich nog steeds niet als een president maar als een klein kind. Een klein kind dat begint te huilen bij tegenslag. U duldt geen kritiek, maar alleen gelijkgestemde jaknikkers die u niet corrigeren. Want als iemand dat wel doet kan diegene vertrekken. U denkt dat de wereld maakbaar is, en alles moet daarvoor wijken.

Maar neem van mij aan, de wereld maken we met zijn allen. Daar hebben we iedereen bij nodig: man en vrouw, republikein en democraat, laag en hoog opgeleid, rijk en arm. De wereld zijn wij met elkaar.

En u kunt nog zo hard roepen, liegen, schreeuwen en bedriegen. Uiteindelijk hebben de mensen u door en zullen eerlijkheid, oprechtheid en echt leiderschap overwinnen.

Laten we hopen dat over vier jaar van beide partijen twee echte leiders opstaan om de Verenigde Staten daadwerkelijk weer Great te maken. Een land waar álle inwoners eerlijke kansen krijgen. Een land dat zich openstelt voor de wereld en een bijdrage levert aan de grote uitdagingen van de toekomst. Want die uitdagingen gaan ons allemaal aan. En dan is de wereld ineens een kleine maar unieke planeet in een groot heelal dat we samen moeten koesteren.

Hoop is er altijd. Dat zie ik aan de kinderen waar ik dagelijks mee werk. Deze kinderen stellen zich volwassener op dan u als president doet. Die oog hebben voor elkaar, leren van elkaar en vol vertrouwen en met positieve ambitie samen de toekomst in kijken. Daar hebben we mensen als u echt niet voor nodig.

Shame on you!

Niemand kan het alleen, op naar 2020

Als het einde van het jaar nadert vraagt onze moeder altijd hoe mijn zus en ik erop terugkijken. Wat waren hoogtepunten, wat wil je in het nieuwe jaar anders doen, waar kijk je naar uit? Nu ben ik wat dit soort onderwerpen betreft niet zo’n prater, maar vandaag tijdens het opruimen van de klas bedacht ik mij het volgende.

Terugkijkend naar alle foto’s (een handige manier om het jaar door te nemen, je stuit op onverwachte en soms vergeten gebeurtenissen) heeft 2019 vooral veel hoogtepunten opgeleverd. Van een mooie start in het Patronaat op 1 januari, via verschillende weekendjes weg, een fietsvakantie in Frankrijk, optreden op Koningsdag, veel, heel veel, sport en muziek, een eerste hardloopwedstrijd, het jubileumweekend van DSS, een prachtweek in Boston en New York tot mooie avonden met vrienden naar uiteindelijk een gezellige decembermaand. Twee dingen springen er voor mij toch uit.

Allereerst hebben we de afgelopen jaren in de familie ervaren dat het leven niet vanzelfsprekend en oneindig is. Daarom was het bijzonder dat we in 2019 voor het eerst in zo’n 20 jaar weer eens een week met het hele gezin op vakantie in Frankrijk waren. Fietsen, wandelen, uit eten gaan, spelletjes doen en vooral samen zijn. Van elkaar genieten zolang het kan, een mooi doel om ook in 2020 na te streven.

De tweede gebeurtenis draait om keuzes maken en doen waar je energie en plezier uit haalt. Na drie jaar vooral managementwerk te hebben gedaan kwam ik erachter dat het werken met en in groep 8 toch boven andere ambities staat. En de, redelijk egoïstische, keuze om weer vier dagen les te geven was denk ik de beste die ik in 2019 heb kunnen en mogen maken. Ik ben mij ervan bewust dat het sommige collega’s meer werk heeft opgeleverd, maar het is voor mij duidelijk geworden dat ik vooral wil lesgeven. Een jaar lang met een groep kinderen aan de slag gaan om te zorgen dat ze met plezier naar school gaan, zich kunnen ontwikkelen en we samen een goede plek op het voortgezet onderwijs vinden. Om uiteindelijk toe te werken naar een mooi afscheid van onze basisschool. Met 26 verschillende kinderen lukt dat misschien niet altijd voor iedereen, maar dat blijft wel het uitgangspunt en de uitdaging. Het levert energie en plezier op, waar hopelijk anderen ook weer door worden aangestoken. We hebben de komende jaren nog veel enthousiaste en betrokken collega’s nodig in het onderwijs.

Woensdag begint het jaar weer vertrouwd op het podium in het Patronaat. Bram en ik zingen ‘Ik kan het niet alleen’ van De Dijk. Het eindigt met de zin ‘Niemand kan het alleen’. En zo is het. Ik ben blij met zoveel fijne mensen om mij heen.

Ik wens iedereen een prachtig 2020 toe.

70

Vandaag wordt mijn vader 70. Van 1946 dus. Net na de Tweede Wereldoorlog.  Jongste in het gezin. Een echte Haarlemmer.

Sinds 1980 ben ik de gelukkige die hem als vader heeft. Voorheen Joop, inmiddels opa Joopa, van Fien en Saar. De gekke opa, lieve opa, die altijd klaar staat, met je speelt, je zonder enige twijfel en geduldig op zijn schouder in slaap wiegt. En vaak net zo graag klein kind is als de twee kleine dames.

De vader van het wandelen in de bergen in Frankrijk, kijken langs de weg naar de Tour de France, onze eigen forel uitzoeken en op de camping opeten, dammen bouwen in de rivier, het vertellen van verhalen voor het slapen gaan. En later wijntochten maken, kaarten onder de luifel en speciaalbiertjes drinken op het terras.

De vader van de schaatstochten bij Jisp, fietsen rond Haarlem, kijken naar Batman en Happy Days. Op zondag naar de Aloysiusschool om na te kijken terwijl ik de gymzaal voor mij alleen had, de school waar mijn eerste klassenfeest gehouden werd. Waar hij ons hielp bij het maken van de sinterklaassurprises. De school waar hij ruim 40 jaar werkte en nu jaarlijks op 5 december een speciale rol vertolkt.

De leraar dus. Thuis irritant vaak overhoren wanneer er een biologietoets gemaakt moest worden en hij precies de dingen vroeg die ik net niet wist..

De liefhebber van de Rolling Stones, Q65, the Kinks en de blues.

Coach bij het schoolvoetbal van de Kardinaal Alfrinkschool.

Voetballer bij DSS, trainer en coach bij DSS, en nu nog steeds actief als scheidsrechter en de bestuursdienst bij DSS. Meer dan 40 jaar lid.

De vader die hutten met mij bouwde in de achtertuin. De boom in klom en dacht dat hij dat een paar jaar geleden nog steeds kon zonder ongelukken..

Zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar het lijkt mij een duidelijk verhaal. Een vader van weinig woorden, maar wel een gevoelsmens. De lieve echtgenoot, vader voor Jitske en mij, en nu dus opa van Fien en Saar.

Kijkend naar het rijtje hierboven beginnen de gelijkenissen steeds meer vorm aan te nemen. De eigenwijsheid laten we maar achterwege.. Maar ook anders, iemand die niet zo graag op de voorgrond treedt, kan genieten van de kleine dingen. Die zijn 70ste verjaardag viert met zijn gezin. Vanavond met elkaar lekker eten en een goede borrel drinken. En zondag wellicht ook in de bestuurskamer van DSS.

We zeggen het niet vaak, maar ik ben ongelooflijk trots op hem. En ik hoop dat ik over tien jaar nog steeds kan zeggen (ondanks dat vreselijke nummer): ‘Ik lijk steeds meer op jou’.

Cheers!

15134689_10206268333021445_4222229304340664256_n

15068403_10206268331141398_8543631471865455095_o

15036270_10206268331181399_5477434646883070347_n

15135878_10206268331221400_31598649408431493_n

15078768_10206268338581584_1452059124868515596_n

15095003_10206268333141448_8370852427858669632_n

15085636_10206268331341403_4354052612640266136_n

15135960_10206268332781439_6140875369657014234_n

15055615_10206268332941443_7651198919008487673_n

15036579_10206268335261501_3381462576214106921_n

15027949_10206268335221500_1661577153093313570_n

15078841_10206268336061521_1283006128068255728_n

15027819_10206268336301527_3522205825653430955_n

15027428_10206268335461506_3289884692328898706_n

15056246_10206268336581534_1060054904526466786_n

14705772_10206268334941493_232197332615287319_n

15095612_10206268333541458_1398844718694708293_n

15095116_10206268333741463_2508740612492879704_n

14993459_10206268337301552_4740861875508995101_n

15107474_10206268337341553_955778119705533087_n

Waar denk je aan?

‘Waar denk je aan’ vraagt facebook. Zittend op een bankje op perron 2 van station Hilversum Sportpark lees ik de vraag. Op een plek waar weinig gebeurt. Een rustige wereld zo lijkt het. Niets is minder waar.

Ik zou vandaag willen denken aan de intocht van Sinterklaas. Kinderen in Nederland kijken er al weken naar uit. Vol verwachting en spanning langs de kade staan en hopen dat het ondanks de mist toch gelukt is de stoomboot naar Nederland te krijgen. Denken aan vrolijke gezichten, zingende kinderen, gestrooi met pepernoten. Een kinderfeest dat overigens steeds vaker gekaapt wordt door volwassenen die op kinderlijke wijze niet naar elkaar luisteren en eigenaar van dit feest menen te zijn.

Ik zou willen denken aan de teams van DSS die vandaag wel voetballen, in tegenstelling tot onze eigen toppers van de MB1 die een dag vrij zijn.

Ik zou willen denken aan de invulling van dit weekend: de vergadering bij de VARA, de verjaardag van vanavond, het ‘uitzwaaien’ van familie die eind deze maamd naar Australië reizen om de bruiloft van mijn neef bij te wonen.

Ik zou willen denken aan de komende schoolweek en de groep achters die het werken op de Ark extra leuk maken. Allemaal dingen die mijn leven de moeite waard maken. Familie, vrienden, werk, sport.

Gisteravond waren veel jonge Parijzenaars met hetzelfde bezig: hun leven de moeite waard maken. Een concert bezoeken, samen uit eten gaan. Elkaar opzoeken in een bruisende wijk in een wereldstad. Op een plek waar veel gebeurt, in tegenstelling tot station Hilversum Sportpark.

Zij waren op de verkeerde plek op het verkeerde moment, zo las ik net op een nieuwssite. Daar leg ik mij niet bij neer. Zij waren op de juiste plek, op het juiste moment. De vier terrorristen die de vreselijke aanslagen pleegden hoorden daar niet te zijn.

Waar ik nu aan denk? Aan de doden en gewonden die gevallen zijn. Aan de familie en vrienden van de slachtoffers. Aan de mensen die het overleefd hebben.

En hoe we dit uitleggen volgende week aan de groep achters. Hoe krankzinnig sommige mensen denken en het geloof misbruiken om de meest verschrikkelijke dingen te doen. Vroeger ging het over kinderen in oorlogsgebieden, ver weg. Nu gaat het over een plek waar een van de kinderen drie weken geleden rondliep.

Leg dat maar eens uit. Daar denk ik aan. En nee facebook, dat vind ik niet leuk.

image

 

Van ‘niets’ tot ‘iets’

Niet van een Ander
Niet van een Ander

Een pand huren in een kinderrijke buurt en daar eerst alleen, en later met orthopedagogen & psychologen een centrum starten voor begeleiding en onderzoek van kinderen met leer- en/of sociaal-emotionele problemen. Veel kinderen hebben de afgelopen jaren hulp gehad door dit initiatief.

Ontwerper zijn en maatschappelijk betrokken, op basis van die twee uitgangspunten een bedrijf oprichten waarbij ‘een leerwerktraject wordt geboden aan Amsterdamse jongeren met een afstand tot de arbeidsmarkt’. Cre8 is zo’n bedrijf.

Cabaretiers die met elkaar brainstormen over Haarlem muziekstad, omdat Serious Request in 2014  hun eigen stad aandoet. En samen met Giel Beelen en Michael Struis komen tot de oprichting van ‘Gitaarlem‘, waarbij muziek centraal staat om een bijdrage te leveren aan het serieuze thema van Serious Request dit jaar.

Drie voorbeelden in mijn directe omgeving waarbij van ‘niets’ ‘iets’ wordt gemaakt.

Ik ben geen ondernemer, werk in het onderwijs waar een duidelijke structuur is en ik altijd de veiligheid heb van een baan en pensioen.  Maar soms laat ook ik mij meeslepen in een uitdagend project. Zo organiseerde ik in 2010 met twee vrienden de actie ‘High Tea voor Haïti’. In de kroeg tijdens Noorderslag in een opwelling bedacht. En vervolgens uitgevoerd zodat er bijna 10.000 euro werd opgehaald.

En dit jaar is het weer zover. Voor de zomervakantie zijn we op onze school  een commissie SR14 gestart. Ouders en leerkrachten hebben plannen bedacht voor het huidige schooljaar om op creatieve, originele en educatieve wijze aan te sluiten bij Serious Request. Giel Beelen is langsgeweest om voor elk kind glazen huisjes uit te delen zodat zij met eigen acties geld kunnen verdienen. En in november vindt er een feest voor ouders plaats op het station in Haarlem. Intussen wordt er met het Rode Kruis gewerkt aan gastlessen die op school worden gegeven.

Bijzonder onderdeel van deze hele actie is de Ark in Actie All Star Band. Omdat Gitaarlem het boegbeeld lijkt te worden van Serious Request in Haarlem zochten we contact  met Joost Speelman: Is het mogelijk samen te werken, met als doelstelling zorgen dat het ingewikkelde thema ook aan basisschoolleerlingen kan worden uitgelegd en een bijdrage leveren voor het Rode Kruis? Na een aantal gesprekken bleek het enthousiasme groot, maar werd er veel verwacht van eigen initiatief.

En ineens was daar een mail van Bart van der Poel, vader van kinderen in groep 6 en 7 en muzikant. Hij wilde graag meedenken om iets moois neer te zetten met de kinderen. Het kwam tot een brainstormsessie in café de Vijfhoek, samen met Remco van Kesteren, een vader die in de ouderraad zit en ontwerper is van beroep. Bart ‘had nog wel een liedje liggen’ dat we goed konden gebruiken. Hij zou de tekst ook schrijven. In een lied vertellen waar Serious Request 2014 over gaat zodat dit in de klassen als startpunt kan worden genomen voor de uitleg over het thema. En daarnaast het lied uitbrengen zodat er met de verkoop geld kan worden verdiend met de actie. Remco zou zorgen voor alle graphics en videobeelden. De organisatie van Gitaarlem vroeg of we twee weken later het lied konden spelen tijdens de talentenavond in de Philharmonie.

We hadden wat twijfels of dit haalbaar was, beloten er voor te gaan en inmiddels:

  • hebben we drie dagen geleden een geweldige avond gehad in de Philharmonie in Haarlem.
  • staat het lied ‘Niet van een ander’ op iTunes, Spotify en Play Store
  • was de recensie van het Haarlems Dagblad lovend (‘hoogtepunt van de avond, beste song’)
  • stonden we vrijdag even op 24 in de iTunes top 100
  • krijgen we steeds meer positieve reacties over het lied, in het bijzonder over de combinatie van ‘reggae-sound’ en de tekst waarin het thema van Serious Request begrijpelijk wordt beschreven

En we zijn nog lang niet klaar. Er staat nog een hoop te gebeuren. Op de Actiepagina van Ark in Actie is het nieuws te lezen. Ik ben bijzonder trots op wat we nu al hebben bereikt met elkaar.

Luister niet te snel naar mensen in je omgeving die uitgaan van mislukken, of onhaalbaarheid. Met de juiste energie, inzet en partners die willen helpen is meer mogelijk dan je in eerste instantie voor ogen hebt.

Download hier het lied ‘Niet van een ander’

Bekijk hier de Ark in Actie-website

Bekijk hieronder het optreden van de Ark in Actie All Star band:

Bekijk hier de site van fotograaf Philip Mees

Laat hieronder een reactie achter!

Fietsweek: één week deel van een peloton

foksuk20090406

De voorjaarsklassiekers zijn afgelopen. Niki Terpstra zorgde eindelijk weer voor een grote Nederlandse overwinning door in Parijs Roubaix solo naar de finish te rijden. Bauke Mollema heeft in de Amstel en LBL laten zien in vorm te zijn. Tom-Jelte Slagter won twee etappes in Parijs-Nice. Moreno Hofland verraste menig wielerliefhebber met zijn sprintoverwinningen in Parijs-Nice en de Ruta del Sol. Kortom, het wielerseizoen is goed begonnen voor de Nederlanders.

Afgelopen week mocht ik weer mee op fietsweek. Om het jaar huren we met een man of 20 een huis in de Ardennen, Vogezen of Duitsland en vormen we een kleine week zelf een peloton. Deze traditie is ooit gestart door een collega van mijn vader die samen met zijn zoon en familie en vrienden een aantal dagen met de racefiets op pad ging.

Inmiddels zijn we  20 jaar verder en ga ik zo’n tien jaar mee. Elke dag gezamenlijk ontbijten, een kleine 100 kilometer fietsen, onderweg koffie en taart, bij thuiskomst voldaan aan de Leffe, samen eten en de avond vullen met dobbelen, klaverjassen, pokeren en nog meer Leffe. Het moet wel leuk blijven natuurlijk. De meeste jongens zie ik alleen op deze fietsweek of op de jaarlijke reünie en dan is het alsof er niks veranderd is. De samenstelling wisselt weliswaar, elk jaar komen er wat fietsers bij en haken er een paar af, maar de basis is altijd hetzelfde gebleven.

Als je een blik zou werpen in de ruimte waar afgelopen week het materiaal stond, zou je een grote diversiteit aan racefietsen zien. Kuota, Cube, Bianchi, Cannondale, Trek, alles is aanwezig. En bij deze verschillende fietsen horen verschillende mensen.

Zo is er Rob, zonder wie we nooit veilig met goed materiaal thuis zouden komen. Elk probleem met de fiets lost hij op. Frits, gaat als laatste naar bed en staat als laatste op. Goed met de bbq, hoewel er ooit een huis bijna is afgebrand. Koen, de sportman die elk jaar een halve gymzaal meeneemt zodat we ook nog andere sporten kunnen beoefenen. Als je een oerkreet onderweg hoort dan komt dat bij hem vandaan. Peter ‘Ik ga alvast’: een dobbelheld en heeft een indrukwekkende hoeveelheid fietstochten achter zijn naam staan. Altijd klaar voor een goed gesprek. Hans, de klasbak van 60 die als Andrea Tafi met 45 per uur zorgt dat je thuis wordt gebracht. Komt altijd in zijn eigen bus dus misschien dat daarin het geheim schuilt van zo hard fietsen. Jurre, stijlvol op de fiets en staat bovenaan het podium, zowel in de bergen als op het vlakke. Maurice, het lijkt alsof zijn fiets kraakt maar dat kunnen ook zijn knieën zijn. Alsnog komt hij goed mee en blijft zichzelf, zowel op als naast de fiets. Mountainbike-Mike, hij fietst op zijn hybridefiets gewoon mee. Klaverjassen tot in de late uurtjes, waarna hij wel op een eigen hotelkamer tot rust moet komen. Nico, de penningmeester die ook bij de belastingdienst werkt. Niet betalen is dus geen optie. Nico dobbelt mee en kan nooit uit het spel worden gespeeld. Want Nico mag niet naar bed. In zijn woonplaats Houten zullen ze ons nog goed herinneren: 20 wielrenners die het meer indoken vanwege de hitte op de jaarlijkse reünie. Jaap en Jaap, beiden uit Hellevloetsluis. Jaap regelt alles voor Jaap. Jaap is een levensgenieter, Jaap is een hardrijder. Jaap daalt als de beste (niet altijd als de veiligste) en Jaap reed dit jaar in de vorm van zijn leven. Jaap heeft de duurste fiets en heeft laten zien dat deze hem waard is. Soms een Frans scheldwoord naar een voorbijrijdende auto. Daar draait Jaap zijn hand niet voor om. Ron, sigaretje, biertje en gaan. De rust zelve, altijd geïnteresseerd. Leon, de piloot die zorgde dat we steeds de weg konden vinden in dat ellendige Duitsland, als het om wegbewijzering gaat. Enrico, nieuw op de fiets maar met de eersten mee. Nu al vergeleken met Boasson Hagen (postuur) en Boonen (inhoud). Dat belooft wat. Fred, een alleskunner van 66. Goed gesoigneerd de weg op, altijd positief. Daan, vroeger op de oude fiets, plastic tas met bevoorrading voorop het stuur. En dan met de eersten mee naar boven. Niet van de toeters en bellen zoals veel wielrenners dat wel zijn, maar gewoon op inhoud naar voren fietsen. Zowel van het pokeren, dobbelen als klaverjassen. En dan natuurlijk Wim, de patron. Organiseert met Daan elke keer weer deze mooie week. Heeft oog voor iedereen, bij hem kun je altijd terecht. Fietservaring als geen ander. Is bezig met de 100 collentocht. Sporten, dobbelen, klaverjassen. Daan heeft het niet van een vreemde. Zonder Wim geen fietsweek. Bedankt daarvoor.

En dat is ons peloton: 20 verschillende mannen die sporten op een manier waarvoor het bedoeld is: samen op eigen niveau een prestatie neerzetten en dit na afloop belonen met lekker eten & drinken en gezellige avonden. Ik kijk nu al uit naar de reünie!